Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Θα περιμένω!
Ξέρω και εγώ. Για όσο.
Ας γεράσουμε μαζί. Θέλω να γεράσουμε μαζί.
Καμμία φορά οι λέξεις παίζουν ρόλο όπως τις χρησιμοποιείς. Παίζουν ρόλο και εγώ πολλές φορές δεν ξέρω πως να τις χρησιμοποιήσω για εσένα γιατί δεν φτάνουν όσες και αν είναι. Για εσένα δεν μπορεί να μην είναι λέξεις πάθους και τρέλας. Είναι αδιανόητο πως μπορούν να μου έρθουν τόσες λέξεις για εσένα που να μην έχουν τέλος. Είχα πολύ καιρό να νιώσω πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις που λένε οι άνθρωποι μεταξύ τους. Πόσο εύκολο είναι να μπουν μέσα σου όταν θα έρθει εκείνος ο ένας που θα τις κάνει όχι μόνο να μοιάζουν υπέροχες αλλά να είναι.
Πως να τις διαχειριστώ;
Ούτε που ξέρω. Πάπυροι ολόκληροι δεν θα έφταναν για να στις γράψω όλες, για να στις εξηγήσω.
Εξήγηση;
Ξέρεις δεν χωράνε πάντα εξηγήσεις σε αυτά που νιώθουμε. Απλά τα νιώθουμε. Νιώθουμε αυτό το μυρμήγκιασμα στο κορμί μας όπως τότε, την πρώτη φορά που φάγαμε παγωτό και η γεύση του διαπέρασε το μυαλό μας. Οι λέξεις μου πρέπει να σου μοιάζουν και σε εσένα μοιάζουν μόνο τα πολλά και τα σημαντικά. Εγώ τώρα δεν έχω πολλές.
Έχω μόνο εικόνες, εικόνες μαζί σου. Μπορώ να φτιάξω και άλλες και να στις δώσω να τις ζωγραφίσεις στο όμορφο μυαλό σου. Να δεις πόσο όμορφα είναι εκεί. Δεν έχει σημασία πότε ξεκίνησαν να γίνονται πραγματικές, σημασία έχει πως έγιναν και τις ζήσαμε. Τις ζούμε και θα συνεχίσουμε.
Αυτές μου φτάνουν για να περάσω μέχρι να έρθεις. Θα έρθεις. Το ξέρω!
Δεν ξέρω το πότε, δεν ξέρω για πόσο. Μα τι λέω; Για πάντα! Θα έρθεις και θα είμαστε μαζί. Πιο πολύ από ότι σημαίνει η λέξη μαζί.
Σταμάτα τώρα να μου βάζεις και άλλες στο κεφάλι μου. Ξέρεις δεν μπορώ να τις αιχμαλωτήσω όλες εκεί μέσα. Είναι σκοτεινά, όμορφα σκοτεινά. Μαγικά σκοτάδια, τα δικά σου μαγικά σκοτάδια! Όλα αυτά τα δικά σου που με κάνουν να φωτίζομαι ξανά και ξανά.
Να περνάω στην άλλη μεριά μαζί σου. Μόνο με εσένα, μόνο για εσένα!
Θα έρθεις!
Το ξέρω και θα είναι για πάντα.
Για πάντα γιατί όποτε και όπου και αν έχουμε συναντηθεί, σε όποια ζωή, είναι για πάντα…