Δεν θα έρθει μάτια μου.. Ούτε και σήμερα..
Γράφει η Purple Rain
Κλείσε τα μάτια και γαλήνεψε. Ούτε και σήμερα θα έρθει, δε θα έρθει. Ποτέ δε θα ξαναδείς τα μάτια του. Ποτέ δε θα ξανανιώσεις τη μαγεία του. Ποτέ ξανά. Σταμάτα να ελπίζεις και να περιμένεις. Γίνονται θαύματα, μα όχι για σένα. Τον ήθελες τόσο, που δεν έπρεπε. Δεν έπρεπε να του έχεις τόση αδυναμία. Να του συγχωρείς τα πάντα.
Και θες να σταματήσεις η ζωή. Δε σε νοιάζουν τα λεπτά που κυλάνε. Δε σε νοιάζουν τα καλοκαίρια που έγιναν χειμώνες. Θα μπορούσες να περιμένεις για πάντα. Για πάντα, αρκεί να έρθει. Και να πάρουν τα όνειρα σου σάρκα και οστά. Να φωτίσουν και πάλι τα σκοτάδια σου απ’ τη λαμπερή του παρουσία. Να νιώσεις και πάλι την καρδιά σου να χτυπά στο τρελό ρυθμό της, που μόνο εκείνος το έχει καταφέρει. Μόνο εκείνος.
Τι πάθος, Θεέ μου, δεν το άντεξα. Δεν ήμουν έτοιμη. Αν γυρνούσα πίσω το χρόνο, θα τα έκανα όλα αλλιώς. Θα αφηνόμουν στην τρέλα του και θα γκρέμιζα τις άμυνες μου. Καλύτερα τρελή και μαζί του, παρά τρελή και μόνη. Για ακόμα μια μέρα θα ξημερώσει λέγοντας πως θα είναι η τελευταία.
Η τελευταία της καψούρας μου.
Δεν θα έρθει μάτια μου. Δεν θα έρθει. Αυτό σιγοψιθυρίζω στην κοπέλα που αντικρίζω στον καθρέφτη. Αυτή την πικρή αλήθεια που δε θέλει να την ακούσει. Μα πρέπει, γιατί πρέπει να ξεκινήσει και πάλι να ζει. Μέσα στη μοναξιά της καλύτερα παρά στα ψεύτικα όνειρα της. Και ένα τεράστιο γιατί θα μείνει εκεί να με κοιτάζει. Γιατί τόσος πόνος, γιατί τόσα βάσανα;
Τα καλύτερα θα ‘ρθούν, λένε. Μα ούτε αυτά δε θέλω να περιμένω. Θέλω να μείνω εδώ με τη μοναξιά μου, την μόνη αλήθεια που έχω. Μόνη ξανά.