Δεν θα πάψεις ποτέ να είσαι η αδυναμία μου
Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Δεν είχα καταλάβει πως μιλάω ασταμάτητα για σένα όταν δεν είσαι μπροστά.
Άλλες φορές τρυφερά κι άλλες θυμωμένος που δεν με αφήνεις να σε αγγίξω.
Ήσουν ένα αγρίμι βλέπεις στην αρχή, και το να μην μπορώ να σε αγγίξω, ήταν ένα τίμημα βαρύ για εμένα. Να μην μπορώ να σου δείξω πόσο σε γουστάρω, πόσο μέσα είμαι σε όλη αυτή την ιστορία.
Δεν μπορούσα να σου δείξω τις δικές μου αδυναμίες, αφού τις δικές σου τις κράταγες επτασφράγιστο μυστικό. Δεν είχες ανασφάλειες, δεν είχα ανασφάλειες. Είχα μόνο μια αδυναμία. Εσένα.
Κι αυτό το αγρίμι μέσα σου ξεσήκωνε κάθε μου κύτταρο! Δύσκολος άνθρωπος, ένα αίνιγμα χωρίς λύση.
Τόσα τείχη υψωμένα, δεν ήξεραν καν πως θα μπορούσε κάποιος να υψώσει. Παραδέξου το γαμώτο.. τίποτα δεν έκανες εύκολο για εμάς.
Κι εγώ ήρθα άοπλος, να σε κάνω να πιστέψεις ξανά στον έρωτα, στην αγάπη, στο “μαζί” και στη χαρά της ζωής. Είχα πάρει απόφαση πως την τρυφερή σου πλευρά θα την έβλεπα πολύ αργά, ίσως και ποτέ. Μου αρκούσε που ήξερα πως υπήρχε.
Δεν υπήρξες ποτέ ξενινιασμένη, όπως λέμε στον τόπο μου. Κι αυτό με έκανε να σε αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Μ’έκανε να θέλω να είσαι ασφαλής, ήρεμη, ίσως κι ευτυχισμένη, γιατί όχι;
Με έκανες να σε θέλω ακόμα περισσότερο. Με έκανες να θέλω αυτό το “μαζί” ακόμα περισσότερο. Γι’αυτό κάπου εδώ πρέπει να σταματήσεις να μας πολεμάς. Πρέπει να σταματήσεις να μας είσαι το εμπόδιο. Πρέπει να κατεβάσεις τις άμυνές σου και να το ζήσεις.
Εγώ ακόμα και τον κυνισμό σου θα τον αγαπήσω ρε μαλακισμένο. Γιατί δεν θα πάψεις ποτέ να είσαι η αδυναμία μου. Δε θα σ’ αφήσω να καταστραφείς ούτε θα σε καταστρέψω εγώ. Δε θα φύγω απ’ τη ζωή σου αν δε σε μάθω να πιστεύεις στα καλά παραμύθια.
Στα παραμύθια όπου “κι έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα”!