Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Η ζωή είναι ένας κύκλος, νέοι άνθρωποι έρχονται για να μας δώσουν δώρα ή εμπόδια.
Άνθρωποι που είχαμε στην κορυφή έπεσαν στα μάτια μας χωρίς καν να χτυπήσουν χωρίς να κάνουν μια μικρή γρατζουνιά.
Άλλοι έπεσαν και έκαναν θόρυβο χτύπησαν, σηκώθηκαν και είναι ακόμη εδώ.
Κύκλοι κλείνουν όμορφα και άλλοι κλείνουν με πόνο..
Δεν μπορείς να σταματήσεις την πορεία, όταν αρχίζει να καλπάζει.
Μπορείς να ελπίζεις όμως στα ηθικά διδάγματα που θα πάρεις!
Μπορείς να βλέπεις την συγχώρεση σαν μέσο που θα σου δώσει ώθηση για να είσαι καλά..
Το πιο άσχημο από όλα είναι όταν οι κύκλοι κλείνουν χωρίς αντίο, χωρίς μια αγκαλιά, χωρίς έναν αποχαιρετισμό.
Χωρίς μια εξήγηση που ουσιαστικά δεν έχει κανένα νόημα αλλά ίσως απαλύνει τον πόνο του αποχαιρετισμού!
Πόσες φορές ήρθαμε στη θέση να εξηγήσουμε συμπεριφορές και τελικά να δώσουμε απάντηση μόνοι μας για να ελαφρύνει η ψυχή μας..
Και η απάντηση που περιμέναμε δεν ήρθε ποτέ!
Και ξαφνικά ο κύκλος κλείνει και κλείνει καλά..
Με διπλή κλειδαριά και το κλειδί πετιέται όσο μακριά γίνεται!
Και εσύ δεν πρόλαβες να πεις αντίο..
Δεν πρόλαβες μια τελευταία αγκαλιά!
Μια εξήγηση έστω και ψεύτικη τυλιγμένη με κορδέλα έστω!
Και έτσι νοιώθεις ότι έχασες ένα κομμάτι σου που ξεριζωθηκε, βίαια και ξαφνικά.
Κύκλοι κλείνουν και άλλοι ανοίγουν ξαφνικά!
Πάντα όταν κάποιος φεύγει ξαφνικά σου αφήνει μεγάλη κληρονομιά!
Κληρονομιά ζωής..
Πολλά μαθήματα και αντοχές που δεν ήξερες ότι είχες.
Κλείνουν οι κύκλοι κρατάμε τις καλές στιγμές και προχωράμε..
Έστω και χωρίς αντίο!
Κλείνουν οι κύκλοι και νομίζεις ότι μένεις μετέωρος!
Σου λείπει αυτή η παιδική αγκαλιά..
Αυτό το χάιδεμα στο κεφάλι.
Βρίσκεις δύναμη και προχωράς..
Άλλωστε όταν κοιτάς το φως ποτέ δεν θα βρίσκεσαι στα σκοτάδια!
Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα αντίο.. αυτά θα σε συντροφεύουν πάντα.