Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Δεν τα μπορώ τα εύκολα, τα βαριέμαι.
Δεν μπορώ τις ανιαρές καταστάσεις, τις υποτονικές, τις δίχως ουσία.
Θέλω πάθος, ένταση, χαμό και φασαρία. Θέλω να ξέρω πως ζω. Πως είμαι ζωντανή και πως ζω τη ζωή μου στα άκρα έτσι ακριβώς όπως εγώ τη θέλω.
Δεν μ’ αρέσει να βολεύομαι και να επαναπαύομαι. Δεν γεννήθηκα για αυτό. Κανείς μας δεν γεννήθηκε για να ζει στη ρουτίνα.
Φοβόμαστε να κυνηγήσουμε το άπιαστο και καταλήγουμε να ζούμε το τετριμμένο.
Τη ζωή πρέπει να την πιάνεις από τα κέρατα και να την φέρνεις στα μέτρα σου. Αν κάτι δεν σου αρέσει το αλλάζεις. Αν κάτι δεν σου κάνει το πετάς. Έτσι πάει. Δεν κάθεσαι υπομονετικά να δεις τι μπορεί να αλλάξει. Το αλλάζεις εσύ.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά αρκεί να καταφέρεις να δεις πως η ζωή δεν έχει δεύτερες ευκαιρίες. Ό, τι προλάβεις να ζήσεις είναι σε αυτή τη μία ευκαιρία που σου δόθηκε.
Δεν μπορώ τους βολεμένους ανθρώπους. Βγες από τη φούσκα σου, ζήσε λίγο, τράβηξε τα σχοινιά και δες τα όριά σου. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις για τι είσαι ικανός μέχρι να πιέσεις τα όριά σου και να τα ξεπεράσεις.
Δεν τα μπορώ τα χλιαρά, τα έτσι κι έτσι, τις μισές καταστάσεις. Με κουράζουν, ή όλα ή τίποτα. Είτε πολύ καυτά είτε παγωμένα, χλιαρό δεν θέλω ούτε το νερό όταν κάνω μπάνιο. Η βόλεψη είναι εύκολη υπόθεση, αφήνεις τα πράγματα στην μοίρα τους και βγάζεις την ευθύνη από πάνω σου. Την πετάς και λες έτσι το θελε η μοίρα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Όχι φίλε μου, μπορούσες, απλά βολεύτηκες. Βολεύτηκες σε χλιαρές καταστάσεις, μισοτελειωμένες. Δεν σ’ άρεσε αυτό που ζούσες αλλά ο φόβος σου για το χειρότερο ήταν τόσο μεγάλος που συμβιβάστηκες να ζήσεις κάτι που δεν σε γεμίζει.
Αρνούμαι να ακολουθήσω την πεπατημένη, αρνούμαι να παραδώσω τα όπλα όταν κάτι δεν πάει καλά. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του, αν κάτι δεν μ’ αρέσει απλώς προσπαθώ να το αλλάξω. Κι αν δεν αλλάζει το τελειώνω. Το διώχνω από τη ζωή μου και κοιτάω την επόμενη μέρα.
Με τα χλιαρά και τα μέτρια κανείς δεν έζησε ωραία ζωή. Μία την έχουμε δεν μπορούμε να την χαραμίζουμε από φόβο.