Γράφει η Γεώρα
Κάποια μέρα, σε κάποιο μέρος, κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μέσα σε ένα λεπτό θα συναντηθούμε τυχαία. Έπειτα από αρκετά χρόνια. Θα μετράμε πληγές, χαρές, στιγμές ευτυχίας, γέλια και κλάματα. Θα μετράμε έρωτες και αγάπες! Νύχτες γεμάτες πάθος! Πρωινά γεμάτα τρυφερότητα! Θα μετράμε ζωή!
Και σε εκείνο το δευτερόλεπτο που οι κόρες των ματιών μας θα έχουν έρθει η μία ακριβώς απέναντι από την άλλη, σε εκείνο το βλέμμα, σε εκείνο το μικρό χαμόγελο που θα σχηματιστεί, σε εκείνη την μελαγχολία που θα μας κυριεύσει, εκεί θα σκεφτώ και θα σκεφτείς πως ίσως και να τα καταφέρναμε αν δεν είχαμε φοβηθεί, αν προσπαθούσαμε, αν τολμούσαμε.
Και εκείνο το «μου έλειψες» το είπαν τα μάτια μας. Και τα χείλη, αχ τα χείλη θα λαχταρούν το απωθημένο τους. Εκείνο που εμφανίστηκε ίσως την λάθος στιγμή ή μήπως τη σωστή(;), για να μας φανερώσει πόσο δειλοί τελικά στο φινάλε υπήρξαμε που δεν το ζήσαμε κι’ας μην μας έβγαινε!
Εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή, εκείνο το λεπτό, σε εκείνο το δευτερόλεπτο θα ζητήσουμε συγγνώμη για να λυτρωθούμε από το φορτίο που φέρει το απωθημένο αν το έχεις ντύσει με συναίσθημα.
Σε εκείνο το δευτερόλεπτο θα σε κάνω δικό μου και εγώ θα γίνω δική σου, θα μοιραστούμε τον πόνο και θα ελευθερωθούμε έχοντας ηττηθεί και οι δύο από τις σκέψεις εκείνες που μας τραβούσαν πίσω, από «αν» και «θα», από αναβολές και εγωισμούς.
Εκείνη την ημέρα, κάθε όμορφη ανάμνηση θα αφήσουμε να πέσει μπροστά μας θρυμματίζοντας εκείνα τα τείχη που είχαμε υψώσει, χωρίς να σημαίνει όμως πως θα μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο για να επανορθώσουμε!
Απλά θα εξιλεωθούμε λέγοντάς μας την αλήθεια!