Εκείνος που σκοτώνει τα όνειρά σου, δεν σε αγάπησε ποτέ.

Γράφει η Blonde Komando.

Πάντα μου έλεγες ότι η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από αυτό που είχα στο μυαλό μου. Πάντα με προσγείωνες απότομα και ωμά, όταν άνοιγα τα φτερά μου για να ονειρευτώ. Από εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που μου έλεγες ότι δεν μου πάει το αγαπημένο μου φόρεμα, μέχρι τη διαρκή προσπάθειά σου να με πείσεις ότι το πολύ μου ήταν λίγο για σένα.

Εγώ έκανα τη ζωή μου μαγική μέσα από τα όνειρά μου. Έτσι αποθέωσα και εσένα βλέποντάς σε μεγάλο και σπουδαίο και μοναδικό στα ονειροπώλα μου μάτια.Κι εγώ παρέμενα για εσένα οι ατέλειές μου και τα λάθη μου, οι ανασφάλειες και οι αδεξιότητές μου, αλλά κυρίως η αδυναμία που μου προκαλούσε επί χρόνια η αγάπη μου για σένα.

Στην αρχή της ιστορίας μας, εγώ φανταζόμουν τι θα έγραφαν οι επόμενες σελίδες. Έτσι είναι στη ζωή, κάποιοι φοράμε τα ροζ γυαλιά μας που κάνουν τα πάντα πιο όμορφα και κάποιοι άλλοι εμμένουν στο μαύρο τους.

Ταξίδια και μοναδικές στιγμές μαζί σου, γέλια και χαμόγελα, ουράνια τόξα μετά τη βροχή, πεφταστέρια και φεγγάρια κι εκείνοι οι μοναδικοί σπινθήρες που φώτιζαν το δωμάτιο κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου. «Ξέρω το τέλος και δε θα είναι καλό» έλεγες ήδη από τον πρώτο μήνα που με γνώρισες. Κι εγώ αναρωτιέμαι τι έκανα με έναν άνθρωπο που είχε ήδη γράψει το αιματοβαμμένο τέλος σε μια αγάπη που θα μπορούσε να είναι το πιο γλυκό παραμύθι

Γιατί εσύ ήσουν υπολογιστής με προδιαγεγραμμένη την πορεία της ζωής σου.Ψυχρά, ωφελιμιστικά, χωρίς συναίσθημα. Κι εγώ φανταζόμουν ότι μαζί θα γράφαμε την πιο υπέροχη ιστορία, αυτή που θα ζήλευαν όλοι οι υπόλοιποι και θα ήταν η πιο πολύτιμη κατάκτησή μας μετά από χρόνια.

Έπρεπε να σε είχα ακούσει πριν ποδοπατήσεις τα ροζ γυαλιά μου. Πριν ξυπνήσω εδώ και τρία καλοκαίρια σε ένα φόντο ζωής τόσο μουντό, που δεν υπάρχουν χρώματα και ιριδισμοί, μόνο σκιές και φαντάσματα. Οι ροζ άνθρωποι μας αφήνουν όμορφες αναμνήσεις σαν τον απόηχο ενός μουσικού κομματιού που μας συγκίνησε. Οι μαύροι άνθρωποι αφήνουν μόνο στάχτη γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν. Οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι είναι αυτοί που σκοτώνουν τα όνειρά σου πριν το καταλάβεις.

Είναι οι συνεργασίες που ξεκίνησες με πάθος και μεράκι για να γίνεις ένας αριθμός σε ένα χαρτί απόλυσης. Είναι οι έρωτες που έδωσες τον εαυτό σου για να αξιολογηθείς ως το απόλυτο τίποτα στην καρδιά του άλλου. Είναι οι φιλίες που φαντάστηκες ότι θα κρατήσουν χρόνια και σε πρόδωσαν στην πρώτη δυσκολία. Είναι εκείνοι που σου ζητούν να παραμείνεις σκυφτός, ενώ μπορείς να σηκωθείς και να προχωρήσεις.

Πόσοι τελικά έμειναν να μάχονται για τα όνειρά τους σε έναν κόσμο που όλοι συμβιβαζόμαστε; Πού παύουμε να πιστεύουμε στην ικανότητά μας να εκπληρώνουμε το ακατόρθωτο και να βρισκόμαστε σε εκείνη την κορυφή, που τόσες φορές φανταστήκαμε ότι θα την κατακτήσουμε; Δεν είναι οι άνθρωποι μοναδικοί από μόνοι τους, μοναδικούς τους κάνουν τα όνειρά μας για εκείνους.

Όταν ονειρεύεσαι, δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει πίεση και δεν υπάρχουν φραγμοί. Όταν παύεις να ονειρεύεσαι η ζωή κυλάει αργά σαν το μαρτύριο της σταγόνας. Το χειρότερο που μου έκανες είναι που έσπασες εκείνα τα ροζ γυαλιά. Περιφέρομαι σαν μια στοιχειωμένη εκδοχή του εαυτού μου σε μια εποχή με χιλιάδες επιλογές, που καμία δεν αξίζει να γίνει η δική μου. Η μελαγχολία γίνεται μια μαύρη τρύπα στο βλέμμα μου και ρουφάει ανθρώπους και στιγμές. Μέχρι να βρεθούν τα νέα μου γυαλιά και να με προστατέψουν από την πραγματικότητα που άφησες.

Μου ζήτησες να με ξαναδείς και δεν σου απάντησα ποτέ γιατί ξέρω ότι δεν κρατάς πια τα όνειρά μου στα χέρια σου για να τα επιστρέψεις πίσω.

«Αυτό που πονάει περισσότερο είναι το Λίγο που σου δώσανε για Πολύ και το Πολύ σου που μέτρησε για Τίποτα»*

*Τάσος Λειβαδίτης

LoveLetters