Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Η αγάπη και ο έρωτας είναι για τους θαρραλέους. Θυμάσαι στο είχε πει; Πρέπει να έχεις θάρρος για να πέσεις σε μια μάχη που ίσως χάσεις. Πρέπει να έχεις δύναμη για την πιθανότητα που πονέσεις, που ηττηθείς από τον έρωτα.
Εκείνη τα είχε και τα δυο. Ίσως όχι από την πρώτη στιγμή αλλά βρήκε την δύναμη στην πορεία. Μπορεί να ήταν αργά αλλά στα είπε. Σου είπε πόσο πολύ σε ερωτεύτηκε, πόσα πολλά ένιωσε για εσένα.
Πραγματικό συναίσθημα είναι, εάν κάποιος σου έδινε την επιλογή να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να μην πεις λέξη. Να μην ανοίξεις την καρδιά σου, μα εσύ να αρνηθείς. Γιατί εσύ ξέρεις από ερώτα. Στον έρωτα δεν δίνεις λίγα, δεν κρατάς τίποτα για εσένα. Άλλωστε αυτό δεν είναι ο έρωτας; Να ξέρεις πως όσο κι αν πόνεσες, έκλαψες πληγώθηκες. Όσο κι αν εκτέθηκες θα τα έκανες όλα πάλι από την αρχή. Ξανά και ξανά, για τα μάτια του ανθρώπου σου.
Έτσι κι εκείνη στα είπε όλα. Στα έδωσε όλα. Δεν κράτησε τίποτα για εκείνη. Σου είπε τα άσχημα μα και τα όμορφα. Σου είπε λόγια πονεμένα, μα και λόγια γεμάτα αγάπη που δεν ήσουν έτοιμος να ακούσεις. Σου μίλησε για έρωτες που σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν, οι ερωτευμένοι είναι μαζί και ευτυχισμένοι.
Σε έναν άλλο χωροχρόνο που θα ήταν το κοριτσάκι σου. Θα ήταν εκείνη που θα αγαπούσες. Εκείνη που για τα μάτια της θα χτυπούσε η καρδιά σου δυνατά. Αυτά όμως ήταν παραμύθια. Σαν αυτά που λέμε στα παιδιά. Ή σαν τι ταινίες που πάντοτε οι ερωτευμένοι καταλήγουν μαζί. Όχι δεν είναι έτσι η ζωή. Αυτά είναι αυταπάτες.
Είσαι από τους τυχερούς. Αγαπήθηκες με τόσο πάθος που ίσως άλλος άνθρωπος να μην αγαπηθεί ποτέ στην ζωή του. Δεν θα άλλαζε ούτε μια στιγμή σας. Το μοναδικό που θα άλλαζε θα ήταν ο χρόνος. Θα σου τα έλεγε όλα νωρίτερα. Τότε που προσπαθούσε να τα κρύψει κι από τον ίδιο της τον εαυτό. Μπορεί η έκβαση να ήταν διαφορετική. Μπορεί και όχι.
Ξέρεις τι ήταν αυτή η κοπέλα; Μια θαρραλέα ύπαρξη. Που δεν φοβήθηκε τα συναισθήματα της. Που δεν φοβήθηκε να σου πει το σ’ αγαπώ. Γιατί να φοβηθεί άλλωστε; Αφού αυτό ένιωθε. Κάθε κύτταρο της φώναζε το όνομα σου. Ακόμη και τώρα, δεν περνάει στιγμή που να μην σε σκεφτεί.
Τραγούδια, μέρες, εποχές, εικόνες. Όλα γύρω της, της θυμίζουν εσένα.
Τώρα βέβαια δεν είναι το χαρούμενο παιχνιδιάρικο κορίτσι που γνώρισες.
Αλλά ας της δώσουμε ένα ελαφρυντικό. Τώρα πονάει. Πονάει πολύ. Τόσο πολύ που δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Όσο κι αν πόνεσε δεν θα άλλαζε τίποτα κι ας σου έχει πει το αντίθετο επάνω στον πόνο της. Κι ας μην έμαθε ποτέ τι ένιωσες, εάν ένιωσες. Μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει.
Με εκτίμηση,
Η πληγωμένη της καρδιά.