Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Φίλησα στόματα, που τώρα μιλούν άσχημα για μένα. Στέγνωσα δάκρυα ανθρώπων, που πλυμμύρισαν με δάκρυα τα δικά μου μάτια. Σήκωσα ανθρώπους, που έριξαν εμένα κάτω. Ήμουν εκεί για ανθρώπους, που δεν ήταν ποτέ εκεί για μένα. Όλα είναι μαθήματα. Και μάλιστα σωστά μαθήματα από τους λάθους ανθρώπους. Μαθήματα ζωής θα τα ονόμαζα, που θα με συντροφεύουν για πάντα.
Κοιτάξτε με, ρε, τώρα. Δεν με χαλάσατε. Είμαι ακόμα εγώ. Δεν με αλλάξατε. Παραμένω ακόμα παιδί στην ψυχή. Απλά με μάθατε, ρε. Με μάθατε να μην γίνω σαν τα μούτρα σας. Το μόνο αρνητικό που μου αφήσατε είναι η επιφυλακτικότητα. Να μην πιστεύω ό,τι βλέπω. Να μην είμαι τόσο αφελής. Μόνο αυτό αλλάξατε πάνω μου. Ίσως και να σας ευγνωμονώ γι’ αυτό. Ίσως έτσι προστατεύσω λίγο την καρδιά μου. Ίσως έτσι καταφέρνω να διακρίνω τους ψεύτες τους εγωιστές και τους μίζερους. Ίσως έτσι μάθω να ξεχωρίζω τα πρόσωπα από τα προσωπεία. Ίσως έτσι μάθω να διαθέτω τον χρόνο μου και την ενέργεια μου σε αληθινούς ανθρώπους.
Δεν είναι αγγελικά πλασμένος ο κόσμος μου, πότε δεν ήταν, αλλά τον έφτιαξα με πολύ κόπο, για να τον κάνω έστω και λίγο όπως ονειρεύομαι. Μέσα σε αυτόν θέλω να μπαίνουν άνθρωποι που αξίζουν. Τέλος οι συμβιβασμοί που υπέβαλα στον εαυτό μου, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Τέλος στα μηδενικά που έκανα νούμερα και τους έδωσα αξία να πιστεύουν πως αξίζουν κάτι.
Τέλος σε όλους αυτούς που έκλεψαν το γέλιο μου, γιατί ήταν ανίκανοι να φτιάξουν το δικό τους.
Σας το δάνεισα, ρε, να δείτε πως είναι να χαίρεσαι με απλά πράγματα. Πως είναι να χαμογελάς ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά. Πως είναι μέσα στην δυστυχία να βρίσκεις λόγους να χαμογελάς. Πως είναι μέσα από πίκρες να φτιάχνεις ένα χαμόγελο και να φωτίζεται ο κόσμος σου, όταν μπορείς να είσαι ο λόγος που κάποιοι χαμογελούν. Δανεικό ρε ήταν, σας λέω.
Δείτε τα μούτρα σας τώρα στον καθρέπτη. Σας το πήρα πίσω, γιατί ήταν δικό μου. Στα δικά μου ζόρια πάλεψα και έφτιαξα αυτό το χαμόγελο. Δεν σας το χάρισα, δεν σας το χρωστούσα. Λίγο μόνο θέλησα να σας δείξω πως να θυμηθείτε να χαμογελάτε. Κι αντί να θελήσετε να δημιουργήσετε το δικό σας, προτιμήσατε να κλέψετε το δικό μου.
Δρόμο σας λέω, τέρμα. Αδειάστε μου τη γωνιά. Εγώ το φόρεσα πάλι, γιατί είναι κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα. Κόπιασα σας λέω, και δεν θα αφήσω άνθρωπο πια να μου το κλέψει.
