Γράφει η Πράξια Αρέστη
Όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι τα πάντα είναι απλά. Δεν υπάρχουν άλυτοι γρίφοι, μηνύματα ν’ αποκωδικοποιήσεις και σιωπές ν’ αντέξεις. Δεν υπάρχουν αναπάντητα και βασανιστικά γιατί ούτε φόβος να μιλήσεις και να εκφράσεις όσα νιώθεις.
Η αγάπη είναι εύκολη κι απλή. Στην αρχή είναι περίπλοκα και δύσκολα γιατί δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, γιατί ακόμη δεν έχει ωριμάσει το αίσθημα. Γιατί ακόμη δεν είμαστε σίγουροι τι νιώθουμε και δεν ξέρουμε αν είμαστε έτοιμοι να δοθούμε πραγματικά κι ολοκληρωτικά. Πάθος κι έρωτας γεμάτος συγκρούσεις και έντονες στιγμές.
Κι ύστερα είναι ο χωρισμός, το ξενέρωμα ή μίσος, αλλά κάποιες φορές ο έρωτας γίνεται αγάπη.
Στην αγάπη τα ιερογλυφικά γίνονται απλά ελληνικά. Οι σκέψεις στο μυαλό μπαίνουν σε μια σειρά, ρίχνοντας την παράνοια, τη ζήλια και τον εγωισμό στα σκουπίδια. Η αβεβαιότητα μηδενίζεται και το μόνο που έχει σημασία είναι το παρόν. Κατορθώνουμε το απόλυτο της αγάπης. Ο άλλος να είναι πάνω από το δικό μας εγώ.
Όταν αγαπάς οδηγός σου είναι η αλήθεια. Δε χρειάζεται να επινοείς ψέματα, δεν πιέζεσαι, δε νιώθεις ότι πνίγεσαι χωρίς να μπορείς να βγεις στην επιφάνεια. Όταν αγαπιέσαι νιώθεις ότι είσαι μέσα στα χέρια που ανήκεις. Νιώθεις ότι σ’ αγκαλιάζει ο Θεός και τίποτα δεν μπορεί να σε τραυματίσει.
Δεν υπάρχουν ταμπού στο κρεβάτι και βαρετό σεξ όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι.
Αν το ψάχνεις δε σ’ αγαπάει. Αν σε γεμίζει ανασφάλειες κι αμφιβολίες δε σ’ αγαπάει. Αν σε πληγώνει δε σ’ αγαπάει. Αν νιώθεις μόνη δεν ξέρει να σ’ αγαπάει. Αν είσαι κολλημένη με κάποιον που ως επί το πλείστον δε σε γεμίζει και δε σε κάνει ευτυχισμένη, δεν έχεις αισθήματα, έχεις απλά κάποια ψυχολογικά θέματα που πρέπει να λύσεις.
Αν αγαπάς θα παλέψεις μέχρι τελικής πτώσεως για να κάνεις τον άλλο να σ’ αγαπήσει, παίζοντας μόνο δίκαιο παιχνίδι. Δε θα του βάλεις τρικλοποδιές ούτε παγίδες. Θα περιμένεις υπομονετικά μέχρι να είναι έτοιμος ν’ αγαπήσει. Κι ίσως και να χάσεις. Όμως, είναι καλύτερα να χάσεις κάποιον που δε σ’ αγαπάει παρά να τον κρατάς με όλες τις ψυχοφθόρες συνέπειες. Η μόνη ευτυχισμένη αγάπη είναι η αμοιβαία. Ο μόνος πραγματικός έρωτας είναι ο αμοιβαίος.
Οι πλατωνικοί έρωτες κρατάνε την καλλιτεχνική μας πλευρά ζωντανή, μας βοηθούν να βρούμε τον εαυτό μας, όμως μπορεί και να τον χάσουμε. Μας εμπνέουν όμως, μπορεί και να ρίξουν στην κατάθλιψη. Είμαστε επιρρεπείς στη δυστυχία και τους ανεκπλήρωτες έρωτες, πάντα όμως θα ζητάμε το αμοιβαίο και την ευτυχία.