Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Αλήθεια τώρα, θα το συνεχίσεις πολύ αυτό το βιολί;
Θα το τραβήξεις κι άλλο το δικαστήριο που επιβάλεις στον εαυτό σου για όλα τα στραβά που έκανες και για ο,τι σ’ έφερε σήμερα εδώ;
Θα πάει μακριά το κατηγορητήριο με τη σιωπηλή αλλά κραυγαλέα συνάμα φωνούλα από μέσα που σε κρίνει διαρκώς και σε στολίζει με διάφορα κοσμητικά (που δεν τολμώ δημόσια να γράψω) γιατί δεν τα κατάφερες, γιατί δεν αποφάσισες, γιατί δεν άλλαξες;
Γιατί επέτρεψες, γιατί χρησιμοποιήθηκες, γιατί σιώπησες, γιατί πιάστηκες κορόιδο; Πολλές φορές…
Και κυρίως γιατί όλα αυτά τα συνεχίζεις ενίοτε σιωπηλά ενοχικά; Όχι γιατί τα αξίζεις φυσικά αλλά γιατί το “μαρτύριο” τους σου είναι γνωστό, έχεις προσαρμόσει τις αντοχές σου πάνω τους.
Όχι δεν σ’ αρέσει να το παίζεις θύμα.
Όχι δεν θες να γκρινιάζεις, σε βλέπω άλλωστε ότι τον τελευταίο καιρό σιωπάς περισσότερο από ποτέ.
Όχι δεν σ’ αρέσει η σύγκρουση κι ο πόλεμος εξουσίας για το πάνω χέρι σε μια σχέση. Σε οποιοδήποτε σχέση..
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να φιλιώσετε με το κυνηγημένο κοριτσάκι από μέσα που σου φωνάζει ότι δεν την αγαπάς, δεν την φροντίζεις, δεν την αφήνεις να θυμηθεί της ζωής τη χαρά …
Πρέπει να σταματήσεις να απολογείσαι γύρω αλλά και στον εαυτό σου για όλα αυτά που έγιναν, που έκανες ή αποφάσισες να αναβάλεις.
Είναι ώρα να συνειδητοποιήσεις ότι δεν χρειάζεται να σε εγκρίνει κανείς.
Μεγάλωσες πια δεν το βλέπεις; κοίτα τον καθρέφτη σου και μην ξεγελιέσαι από τη φάτσα που μικροδείχνει αλλά χαμογελά γλυκόπικρα με νόημα μπροστά σου.
Οι άλλοι μπορούν να πιστεύουν ο,τι θέλουν για σένα,. Εσύ όμως δεν έχεις πραγματικά ανάγκη την αποδοχή από οπουδήποτε αλλού απέξω σου.
Όση παραδοχή κι αγάπη αποζητάς, με καλά καλυμμένο πόθο ντυμένο με το ευγενικό αλλά λίγο απόμακρο σου ύφακι την έχεις ήδη!
Ο,τι έζησες ο,τι έκανες αλλά κι ο,τι ακόμη σκέφτεσαι να κάνεις ή να αφήσεις είσαι εσύ και το αγαπάς.
Η μήπως όχι;
Εκεί λοιπόν είναι το ζήτημα ψυχή μου.
Ύπαρξή μου, εαυτέ μου..
Να μάθεις να αγαπάς εσένα όπως ακριβώς έχεις ανάγκη εσύ να αγαπιέσαι.
Με όλα τα ο,τι σου.
Από την αρχή!