Πού να πω το σ’αγαπώ αν δεν το πώ σε εσένα;
Γράφει ο Πέτρος Κουντούρης
“Και τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω”, έπαιζε το ράδιο χαμηλά – χαμηλά, σαν να μην έπρεπε να το ακούσω.
Εκείνο το πρωί ξύπνησα κι ένιωσα τόσο κρύος, τόσο μόνος.
Γύρισα πλευρό μέσα στο μωβ δωμάτιο κι όλα ήταν ίδια, όπως το πρώτο βράδυ που κοιμηθήκαμε μαζί.
Μόνο που εκείνο το πρωί, δεν ξύπνησα στην αγκαλιά σου.
Δεν με ξύπνησαν τα φιλιά σου, αλλά το ξυπνητήρι του παλιού ραδιοφώνου που σαν κάποιος να πάτησε το κουμπί μετά από χρόνια.
Δεν ήθελα να σηκωθώ. Ήθελα αν γινόταν να μείνω εκείγια πάντα και ας έβλεπα το ταβάνι κι όχι τον ουρανό.
Γιατί πια, δεν με ένοιαζε το χρώμα.. γιατί δεν θα το βλέπαμε πια μαζί, δεν θα πίναμε τον καφέ μας μαζί, δεν θα ήμασταν πια μαζί.
Και τώρα εγώ, σε ποιον να πω το σ’αγαπώ αν δεν το πώ σε εσένα;
Αυτά σκεφτόμουν και ξαφνικά η σκέψη μου απέκτησε μουσική, οι λέξεις μου συναίσθημα, τόσο που όταν ξαφνικά ακούω το επόμενο τραγούδι να παίζει στο ράδιο, ακούω αυτό που ζήσαμε όχι αυτό που ίσως να ήθελα να ζήσω.