Αν δεν σε αγαπήσεις εσύ, δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο σ’αγαπώ εγώ..
Γράφει η Ελένη Σάββα
Σ’ αγαπώ. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει πράγμα πιο όμορφο απ’ αυτό. Θα ήθελα μονάχα να σταματήσεις να πληγώνεις τον εαυτό σου. Επειδή σ’ αγαπώ! Γι’ αυτό ακριβώς, θέλω να δεις τον ήλιο. Θέλω να βλέπεις τον ήλιο κάθε μέρα. Να απολαμβάνεις τη ζεστασιά του. Και τον καθαρό ουρανό, να τον θαυμάζεις. Πολύ θα ήθελα να σε μάθω να αγκαλιάζεις τις αδυναμίες σου. Πάρα πολύ θα ήθελα να σε κάνω να καταλάβεις πόσο πολύτιμες είναι οι μέρες που μέσα μας βρέχει! Επειδή απλώς, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Μα… Δεν μπορώ. Δεν μπορώ παρά μόνο να σου χαμογελάω και να σε αγκαλιάζω σφιχτά. Ίσως μπορώ να χορέψω μαζί σου στη βροχή, να δακρύσω μαζί σου και να σε προφυλάξω απ’ κάποιους άγριους ανέμους, μα δεν θα μπορέσω ποτέ να σ’ αγαπήσω τόσο βαθιά κι αληθινά όσο μπορείς εσύ να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Υπάρχει κάτι περισσότερο από την απέραντη αγάπη μου για σένα, κι αυτό είναι η δική σου αυτοεκτίμηση.
Γι’ αυτό σου λέω. Είναι μια πανέμορφη ιδέα να αρχίσεις να σε αγαπάς! Και να σε φροντίζεις. Αλλιώς, όσο μικρές κι αν είναι οι καταιγίδες που θα έρχονται, εσύ θα τις βλέπεις πάντα ως καταστροφικές. Αν μάθεις όμως μέσα σου να είσαι άνθρωπος δυνατός, τότε θα μου κρατάς ακόμα πιο σφιχτά το χέρι, για να περπατάμε μαζί.
Όσο κι αν σ’ αγαπήσω, ποτέ δεν θα καταλάβεις πόσο αξίζεις, αν δεν κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου. Όσο κι αν εγώ σε φροντίζω, χωρίς τον αυτοσεβασμό σου, πάντα θα λείπει ένα κομμάτι χαράς. Θα λείπει ένα κομμάτι ευτυχίας που τώρα βλέπω μονάχα εγώ!
Ένα κομμάτι του εαυτού σου θα είναι πάντα κρυμμένο, αν δεν αγαπήσεις μια προς μια όλες τις πτυχές του. Κι ίσως αυτό, να είναι ένα κομμάτι που κάποιος άλλος θα λατρέψει πολύ, αν του το επιτρέψεις. Θα δεις πως ένα-ένα τα προβλήματα σου θα γίνονται πιο μικρά. Κι όλα τα ουράνια τόξα και τα σύννεφα με σχήμα καρδιάς που σου δείχνω τόσο καιρό κι εσύ δεν τα βλέπεις; Θα τα δεις.