Δεν έχεις πια δικαίωμα, ούτε να με αγαπάς!
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Στη ζωή τα δικαιώματά μας τα κερδίζουμε. Και κάθε δικαίωμα που απαιτούμε να έχουμε, έρχεται και με κάποια ευθύνη. Το ίδιο ισχύει και στον έρωτα.
Σου έδωσα κάθε δικαίωμα απλόχερα να μ’ αγαπάς όπως ξέρεις. Να έρχεσαι όποτε θέλεις και να είσαι ελεύθερος να φεύγεις. Γιατί πιστεύω ότι η ελευθερίας μας είναι το υπερτάτο ανθρώπινο δικαίωμα, ακόμη κι όταν αφορά στις σχέσεις.
Σου έδωσα το ελεύθερο να μην απαντάς σε κάθε μου μήνυμα, να με βλέπεις αραιά και που, να θυμώνεσαι και να χάνεσαι χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις.
Κι εσύ τι έκανες; Καταχράστηκες τα πάντα. Το παράκανες. Έτσι, δεν κάνουν συνήθως οι άνθρωποι; Γι’ αυτό δεν τους είχαν πάντα σκλάβους είτε με αλυσίδες με το να ελέγχουν το μυαλό και τα θέλω τους;
Έχασες κάθε δικαίωμα να μ’ αγαπάς όταν μ’ άφησες έξω από τη ζωή σου μόνο και μόνο για να με πληγώσεις με τον χειρότερο τρόπο.
Έχασες κάθε δικαίωμα να νοιάζεσαι όταν μ’ εγκατέλειψες για μήνες και με έδιωχνες σε κάθε ευκαιρία. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Όταν οι υποσχέσεις σου κατέρρεαν μπροστά στα μάτια μου μία μία και δεν έκανες τίποτα για να τις σώσεις.
Για τη φυγή σου μόνο τον εαυτό σου έχεις να κατηγορήσεις. Για όλες τις στιγμές που δε ζήσαμε και γι’ αυτές τις λίγες που ζήσαμε και μετά ακύρωσες φταις μόνο εσύ.
Κάθε μέρα επιλέγεις να είσαι μακρία μου και να με αγνοείς, πώς μπορείς να ζητάς το οτιδήποτε μετά;
Όταν δε θέλεις ποτέ να μείνεις πώς μπορείς να λες ότι με θέλεις; Όταν οι λέξεις σου δεν έχουν τελικά καμία βαρύτητα και τις εννοείς μόνο για όσο με βλέπεις.
Μήπως δεν κατάλαβες πόσα θα έχανε η καρδιά σου, χάνοντας εμένα;
Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να παραπονιέσαι, να με έχεις όταν με ζητάς και να παίζεις με τους δικούς σου όρους.
Δεν είσαι πια ο βασιλιάς στη σκακιέρα μου, είσαι ένα από τα πιόνια. Έχασες τη σημαντικότητά σου μέσα στις νύχτες που έκλαιγα και αγνοούσες με άνεση τα μηνύματά μου.
Τώρα που ήρθες θα πρέπει να κερδίσεις ένα ένα ξανά τα δικαιώματα σου να μ’ αγαπάς. Αντέχεις; Σου εμπιστεύτηκα την καρδιά μου και την πάτησες μέχρι να δεις το αίμα της να τρέχει. Και τώρα πώς να την μπαλώσεις;