Μην εξηγήσεις , μην αναλύσεις απλά να υπάρχεις.

Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα.

Τρόμαξα εκείνη τη νύχτα, έκλεισα με πείσμα τα μάτια μου σαν να ήθελα κάτι να αποφύγω. Τα έκλεισα ξανά και ξανά μα ο φόβος μπρος θεριό. Πόσο αγώνα για να καταλάβω ότι μέσα μου βρίσκονται όλα. Μία γεύση πικρή στα χείλη για το τέλος και μία αγωνία πάγος στα πόδια για το καινούργιο.

Δε θέλω το καινούργιο· είναι η ελπίδα που τρέφει τη μοναξιά και τώρα;
Εκείνο το χαμόγελο που τρόμαζες. Δεν έχει την ένταση του εφήμερου, ούτε κόκκινο χρώμα έχει. Δε θυμίζει καλοκαίρι και δε δημιουργεί το σφίξιμο στο στομάχι.

Αυτό το ανόητο βάρος χαράς που καταλήγει πάντα σε αδιέξοδο. Δημιουργεί εξέλιξη στο μυαλό. Έχει μια μελαγχολία στα μάτια και μυρίζει φθινόπωρο. Σταθερότητα στο λόγο σαν τα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα αρχές Νοέμβρη. Γράφω και σβήνω αφού φτωχές οι λέξεις σε συναίσθημα.

Πάθος;

Δεν ξέρω αν είναι η ανάγκη της ηλικίας ή η κούραση των ιδανικών που κατέληγαν πάντα σε χάσιμο χρόνου. Όχι δε κρύβει στάλα πάθους ετούτο το καινούργιο.

Είναι οι συζητήσεις που κάνεις με τα μάτια και αυτή η ησυχία μέσα στην τόση φασαρία των καιρών. Είναι τα τόσα που θέλεις να μοιραστείς πριν καλά αρχίσεις. Είναι η ομοιότητα της ψυχής που δε μπορείς να εξηγήσεις. Δε χρειάζεται κιόλας.

Σε έχω ξαναδεί, μα δεν ήμουν έτοιμη να καταλάβω. Τόσο καθάριο αίσθημα ηρεμίας.

Σε είχα ξαναδεί, μα το μοίρασμα φάνταζε χιλιόμετρα μακριά μου. Ανάθεμα αν είχα και κάτι να μοιραστώ. Το πολύ πολύ να σου έδινα πανικό και μισή εποχή διάρκεια.

Αμοιβαίο;

Κι αν δεν είναι, το ένιωσα και αρκεί. Ίσως να μοιάζεις εμένα τότε που ήθελα χρόνο να καταλάβω και να ξεχωρίσω την προοπτική από την στασιμότητα.

Μια θλίψη στα μάτια σου και αυτό το φόβο που με μανία κρατάει στο παρόν ότι δε σου ταιριάζει.

Ποια είμαι εγώ ή ποια θέλω να είμαι για σένα.

Είμαι στο μέλλον ή απλά μια σκέψη που σπάει την συνήθεια. Ό,τι και να είμαι, ό,τι και να είναι. Μου άλλαξες την σκέψη και το νόημα. Δεν είσαι σαν αυτές, σαν όλες αυτές που συνήθιζα και τσιμέντο στα πόδια μου έριχναν κάθε φορά που έδινα.

Ήρεμη έλξη και αυτό το ασυνήθιστο άγγιγμα χωρίς χέρια.

Κι αν δε συμβεί κι αν δεν είναι για τώρα, έμαθα τι μου ταιριάζει και το αντέχω.

Μην εξηγήσεις, μην αναλύσεις απλά να υπάρχεις.