Δεν είναι ο έρωτας καφές, να τον πιεις μέτριο και χλιαρό.
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Έρωτας, ένας θεός που στ’ όνομά του κι οι πιο “άπιστοι” έχουν ορκιστεί έστω και μια φορά. Ένας θεός απ’ αυτούς που όσο κι αν λες πως αγνοείς, έχει τον τρόπο να τρυπώνει ύπουλα στην καρδιά σου και ν’ αλλάζει τους χτύπους της. Ένας θεός που μπορεί να κάνει τα πάντα γύρω σου ροζ και κόκκινα και φωτεινά. Ένας θεός που μπορεί απλά σε μια στιγμή να τα κάνει όλα μαύρα.
Πόσοι δεν γονάτισαν μπροστά του;
Πόσοι δεν υποκλίθηκαν στη δύναμή του; Πόσοι δεν πόνταραν και τα ρέστα τους ακόμη, στο όνομά του; Πόσοι δεν τον αναθεμάτισαν με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα; Πόσοι δεν τον μίσησαν και γλείφοντας τις πληγές που τους άφησε, υποσχέθηκαν πως δεν θα τον αφήσουν να τους ξαναγγίξει; Πόσοι δεν αποφάσισαν πως θα συμβιβαστούν με τα χλιαρά, από φόβο μη τους πνίξει ξανά στη δίνη του; Πόσοι δεν αποφάσισαν πως θα συμβιβαστούν με τα ακίνδυνα, από φόβο μη καούν απ’ τις φλόγες του;
Πέρασα βράδια άυπνη να συνομιλώ με το ταβάνι και να προσπαθώ να βρω τα “γιατί”. Πέρασα μέρες αμίλητη, μ’ ένα μυαλό που προσπαθούσε να με πείσει να πάω παρακάτω. Αμέτρητες πληγές στην ψυχή μου, μ’ έκαναν να ουρλιάζω άηχα από πόνο. Μέσα σε λίμνες από δάκρυα, προσπαθούσα να πνίξω συναισθήματα που έκαιγαν κάθε σπιθαμή του κορμιού και της καρδιάς μου.
Ν’ ανταλλάσσω τη ζωή μου για ένα βλέμμα. Ν’ ανταλλάσσω την καρδιά μου για μια λέξη. Ν’ ανταλλάσσω τα πάντα μου για ένα “λίγο”. Κι όταν μετά από “αιώνες” κατάφερνα να βγω απ’ το τούνελ, μετρούσα όσα αυτός ο μεγάλος, αληθινός, τρομαχτικός έρωτας μου έκλεψε κι ορκιζόμουν πως θα ήταν η τελευταία φορά.
Μα το δοκίμασα το βόλεμα και δεν μου πάει. Το δοκίμασα το λίγο και έμοιαζε τίποτα στα μάτια μου. Το δοκίμασα το συμβατικό κι ασυμβίβαστα αποχώρησα. Αποχώρησα, γιατί το λίγο είναι για τους λίγους, το μικρό για τους αδύναμους, το μισό για τους φοβισμένους.
Φωτιά είναι ο έρωτας, φωτιά που μπορεί να ζεστάνει την καρδιά και την ψυχή σου, αλλά μπορεί και να κάψει ολοσχερώς τα πάντα σου και ν’ αποχωρήσει αφήνοντας πίσω του αποκαΐδια. Φωτιά ο έρωτας και απεχθάνεται τα βολέματα και τα μέτρια. Ένα ρίσκο είναι, ένα ρίσκο απ’ αυτά που λίγοι τολμούν πραγματικά να πάρουν.
Δεν το αντέχουν το μέτριο οι δυνατές ψυχές. Δεν το αντέχουν κι ας ξέρουν πως στο τέλος θα βγουν λαβωμένοι και νικημένοι και μισοί. Δεν είναι ο έρωτας καφές, να τον πιεις με ολίγη. Όλα ή τίποτα. Παράδεισος ή κόλαση. Λευκό ή μαύρο. Το δοκίμασα σου λέω το βόλεμα και δεν μου πάει…