Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ποιος είπε πως η άνθρωποι μένουν για πάντα;
Ποιος είπε πως πρέπει να είσαι εκεί με όποιο αντάλλαγμα;
Μεγάλη κουβέντα!
Είναι και αυτές οι ερωτήσεις που σου σκάνε κάποια μεσάνυχτα στο μυαλό. Ίσως και κάποια πρωινά.
Κάποια από αυτά που δεν έχει έρθει ποτέ η νύχτα να σε αγκαλιάσει…
Με την καρδιά να χτυπάει ακατάπαυστα δίχως να μπορεί να δώσει απαντήσεις.
Να μπερδεύει το μυαλό. Να μπερδεύονται μαζί.
Άτιμο πράγμα το μυαλό. Άτιμο όταν μπλέκεται μαζί με την καρδιά.
Δεν βγάζουν άκρη ποτέ.
Δεν το θέλεις απλά γίνεται. Δεν το κάνεις επιτηδευμένα.
Μπερδεμένες ερωτήσεις. Μπερδεμένες απαντήσεις.
Ίσως να μην θέλεις να πάρεις απαντήσεις.
Φοβάσαι να τις πάρεις.
Μπορεί να το κάνεις και επίτηδες για να μην δεις.
Μάλλον δεν θέλεις να δεις. Και αναρωτιέσαι. Μήπως ήρθε η ώρα;
Ποιος ξέρει; Εσύ και μόνο εσύ.
Ανοίγεις τα μάτια. Ανοίγεις καρδιά. Ανοίγεις μυαλό και αρχίζεις να μπλέκεις. Ή μάλλον να ξεμπλέκεις.
Ποιος τα είπε όλα αυτά;
Ποιος είπε πως δεν μπορείς να δώσεις τις απαντήσεις στον εαυτό σου;
Τι φταις και εσύ;
Έτσι έχεις μάθει.
Οι καταστάσεις όμως πρέπει να σε αλλάζουν.
Τι πρέπει και βλακείες;
Ποιος το λέει;
Δεν υπάρχουν αυτά.
Εσύ καθορίζεις τα πρέπει σου.
Εσύ; Που λέει ο λόγος.
Ακόμα και εκεί μπαίνει στη μέση αυτή εκεί η καρδιά και εκείνο εκεί το μυαλό που λέγαμε.
Πολύ μπερδεμένα όμως.
Και θα φύγει πάλι το πρωινό.
Και θα έρθει πάλι η μαγεμένη νύχτα.
Και πάμε πάλι από την αρχή. Και τελειωμό δεν έχει…
Θα αρχίζουν να μπερδεύονται εκείνοι εκεί οι δύο.
Μα δεν έχουν καμία σχέση.
Το ένα είναι τόσο μακριά από την άλλη.
Πως μπορούν να ενωθούν και να μπερδευτούν τόσο πολύ;
Να τες πάλι οι ερωτήσεις δίχως απαντήσεις.
Και όλα αυτά μέσα σε μια νύχτα.
Αχ αυτή η νύχτα.
Πόσο την Αγαπώ και πόσο με Αγαπάει.
Με κρατάει ξάγρυπνη για να με έχει όλη δικιά της.
Δεν με χαρίζει σε κανένα πρωινό.
Θα κρατήσω αυτό και θα κάθομαι να την κοιτάω δίχως να σκέφτομαι.
Θα σταματήσω.
Έστω. Θα προσπαθήσω.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Μπορεί να με πάρει για πάντα κοντά της και να ενώσει επιτέλους αυτούς τους δυο.
Καρδιά και μυαλό.
Ποτέ δεν ξέρεις…
