To τελευταίο μας φιλί, δεν το δώσαμε ακόμα
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Τι κι αν χωρίσαμε; Τι κι αν είπαμε αντίο; Τι κι αν δεν ζούμε πια μαζί; Τι κι αν δεν έχω ιδέα πια τι κάνεις στην καθημερινότητά σου; Τι κι αν δεν ξέρεις πώς περνώ τη μέρα μου;
Αρνούμαι να δεχτώ πως όλα όσα υποσχέθηκε ο ένας στον άλλον, δεν θα γίνουν ποτέ πράξη. Αρνούμαι να δεχτώ πως όλα όσα ορκιστήκαμε, δεν θα πάρουν ποτέ σάρκα και οστά.
Μου χρωστάς και σου χρωστάω ακόμη. Ακούς; Εκείνο το ταξίδι που θα κάναμε μακριά από όλους. Εκείνη τη συναυλία που θα παρακολουθούσαμε με κρύες μπύρες στα χέρια. Εκείνο το βράδυ σε μια παραλία, που θα μας έβρισκε το πρωί αγκαλιασμένους μπροστά σε μια φωτιά που θα σιγοσβηνε. Εκείνο το πρωινό που θα κάναμε κοπάνα κι οι δυο απ’ τη δουλειά και θα το περνούσαμε παρέα κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
Πόσα μου έταξες. Πόσα σου έταξα. Πόσο σ’ αγάπησα. Πόσο μ’ αγάπησες. Πόσο μου λείπεις, σου λείπω άραγε;
Ακόμη περιμένω. Ακόμη ελπίζω. Ακόμη κρατώ την ανάσα μου, ελπίζοντας πως θ’ ακούσω τα δικά σου κλειδιά στην πόρτα.
Χωρίσαμε, αρνούμαι όμως να δεχτώ πως αυτό είναι το οριστικό μας τέλος. Χωρίσαμε, αλλά το ξέρω μωρό μου, το τελευταίο μας φιλί δεν το δώσαμε ακόμα.