Μεγαλώσαμε, και οι σφεντόνες μας έγιναν οι λέξεις και οι πράξεις που πονάνε

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου

Από όταν ήμασταν παιδιά και παίζαμε με τις σφεντόνες, πετώντας πέτρες στα τζάμια γειτόνων που δε συμπαθούσαμε ή σε πινακίδες με στοίχημα, για το ποιος έχει το καλύτερο σημάδι και τρέχαμε μετά να κρυφτούμε, μέχρι σήμερα που ενηλικιωθήκαμε, ίσως δεν άλλαξαν και πολλά.

Σφεντόνα είναι οι άνθρωποι και πέτρες τα λόγια και οι πράξεις, δε σπάμε τζάμια μα πληγώνουμε ψυχές.
Στόχο δε βάζουμε πινακίδες μα ανθρώπους, τραυματίζοντας τους ίσως και ανεπανόρθωτα.

Κι ύστερα τρέχουν να κρυφτούν σπίτι τους, κλειδώνουν καλά την πόρτα, και γλύφουν τις πληγές τους, κλαίνε και προσπαθούν την άλλη μέρα να χαμογελούν.

Έτσι ως ενήλικες προσπαθούμε να φανούμε δυνατοί, πως δε μας αγγίζει τίποτα, πολλές φορές δε μιλάμε καν γι’αυτο σε κανέναν, πιστεύοντας πως έτσι θα είναι σαν να μην έχει συμβεί ποτέ, σαν.

Κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, από πληγές που ποτέ κανείς δεν μίλησε και ποτέ κανείς δεν άκουσε γι’αυτες.

Κι ίσως κάποιοι καταλήγουν “ανίκανοι” να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να εμπιστευθούν και να γίνουν άξιοι εμπιστοσύνης. Απο φόβο και εγωισμό.
Έτσι δε μοιράζεται το βάρος και κάποια στιγμή από λίγα γραμμάρια γίνεται μέσα μας τόνος ολόκληρος.

Κι είναι ίσως ο μόνος τρόπος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
Δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιον να σε καταλάβει και να σε παρηγορήσει, αυτόματα του δίνεις την ευκαιρία να σε αγαπήσει και να τον αγαπήσεις.
Η ζωή είναι γεμάτη απο συναντήσεις ανθρώπων, που έχουν ένα σκοπό στη ζωή μας, τον εκπληρώνουν και φεύγουν.

Κάποιοι όμως θα μείνουν και θα μείνουν μόνο αν μας γνωρίσουν πραγματικά και ολοκληρωτικά, θα έχουν επιλέξει να μείνουν αν τους ανοίξουμε την πόρτα με αναμμένο φως,για να δουν τα πάντα καθαρά.

Αν κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό και όλα όσα τον δημιούργησαν και μείνουν, θα είναι όντως επιλογή τους ή μια πλάνη που σίγουρα κάποτε θα αποκαλυφθεί; Που θα τους κάνει να φύγουν και θα διαμαρτυρόμαστε πως βιώσαμε μια ακόμη προδοσία;
Που τελικά εμείς διαπράξαμε στον ίδιο μας τον εαυτό.

Δεν είμαστε πια παιδιά και πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τις σφεντόνες μας, μα και να μιλάμε για όσους ακόμη τις κρατάνε και μας πληγώνουν.
Μόνο όταν μας γνωρίζει κάποιος πραγματικά και σε βάθος, είμαστε ουσιαστική επιλογή του.

Ο μόνος εχθρός είναι ο εαυτός μας.