Μια ζωή βασισμένη στις απώλειες

Γράφει η αναγνώστριά μας Μαρία.

Απώλειες!
Ολη μας η ζωή βασισμένη σε απώλειες..

Ανθρωποι ερχονται, μας αφηνουν σημάδια και συνήθειες, μικρά κομματάκια που συνθέτουν το παζλ του χρόνου και έπειτα απλά φεύγουν αφήνοντας πίσω μια γεύση καθένας τους διαφορετική.
Αν είσαι τυχερός, η γέυση που θα σου αφήσουν θα ‘ναι γλυκιά και καθώς σβήνει μέσα σου θα σου αφήνει πάντα αυτό τον κόμπο στο λαιμό και ένα αίσθημα νοσταλγίας, μα αν είσαι άτυχος, που τις πιο πολλές φορές αυτό συμβαίνει , φεύγουν και σ’αφήνουν με μια γεύση πικρή και χίλια δυο γιατί και απορίες στο μυαλό.

Γιατί να φύγουν, γιατί να τελειώσουν άδοξα τόσα σχέδια,όνειρα και χαρές. Γιατί να σκίσουν με τόσο μίσος και απερισκεψία τους χάρτες που φτιάχνατε μαζί για μια πορεία κοινή, γιατί να σε προδόσουν άνθρωποι που τόσο πολύ έλεγαν πως σ’αγαπανε, γιατί..

Απώλειες!
Λέξη βαριά.
Την ψελίζεις και τα χείλη μουδιάζουν.

Τύχη καθαρή να βγείς ακλόνητος από τη λαίλαπα της απώλειας. Σου παίρνει καιρό, σου καταναλώνει χρόνο πολύτιμο και δάκρυ πολύ, πληγώνεις και πληγώνεσαι σ’ένα παιχνίδι αυτοκυριαρχίας ως να ξαναβρείς τον εαυτό σου.
Μου πήρε καιρό να ξαναπιστέψω στους ανθρώπους μα πιο πολυ καιρό μου πήρε να πιστέψω ξανά στον εαυτό μου αγάπη μου.Μιλώ σ’εσένα.

Εσένα που παντα θα είσαι η απώλεια που με πόνεσε πιο πολύ. Μισή ζωή για να περάσεις δυο στιγμές σαν καταστροφικός τυφώνας και έπειτα από τόσο κόπο και προσπάθεια να σ’απόκτησω έγινες αυτός ο ενας που αγάπησα περισσότερο και με πόνεσε πανηγυρικά πιο πολύ από καθε άλλον.

Έγινες η απώλεια που ακόμα και σήμερα αν αφησω τη σκέψη μου με όλα της τα γιατί να με κυριέυσει μου φέρνεις δάκρυα στα μάτια. Ήσουν όμως κι ο ένας που φέυγοντας πήρες μαζί σου όλες μου τις ανασφάλειες και μ’έκανες με τρόπο άσχημο να δω τον κόσμο με άλλα μάτια. Σήμερα μπορώ και γράφω για σένα και είμαι καλα.
Δε θα κυλήσω ξανά κι ούτε θα αφήσω δακρυα να βαρύνουν στα βλέφαρα μου και να με προδόσουν.

Ίσως γιατί όσο με πόνεσε η απώλεια της παρουσίας σου από την ζωή μου άλλο τόσο να μ’έκανε δυνατη και να έφερε κοντά όλα εκείνα τα καλά που κρατούσα μακρυά μου από φόβο μη σε χάσω, ίσως που λές εκείνη σου η φυγή να με ανέβασε ένα σκαλάκι παραπάνω πιο κοντά σ’αυτό που λενε “εσωτερική γαλήνη”. Και να λοιπόν είμαι εδώ μα εσύ λείπεις, είμαι εδώ και είμαι καλά.

Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, μα δες με καλύτερα. Έμαθα που λες κι εγω να ζω μ’απώλειες.

LoveLetters