Γράφει η Ελένη Αράπη.
Ηλιούγεννα. Μυρίζει κανέλα απο το πρωί, μοσχομυρίζει το μέλι. Ταψιά με δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες διαδέχονται το ένα το άλλο. Και να ήταν μόνο αυτά χορτόπιττες κοχλάζουν στο λάδι, χοιρινό με σέλινο και γεμιστή γαλοπούλα. Μοσχομυρίζει κανέλα.
Η γιαγιά πληθωρική, χωμένη στην στενόμακρη κουζίνα με τις πελώριες κατσαρόλες κολυμπάει στο λάδι, κολυμπάει στην κανέλα, η Λωξάνδρα της Μάνης. Ολόγυρα της σύννεφα απο άχνη και αλεύρι. Χιονίζει…χιονίζει αγάπη. Μικρά χεράκια, γελάκια να περνούν ανάμεσα απο τα πόδια της, να ζυμώνουν μπαλίτσες, κρυφά να τρώνε το ζυμάρι, να ταΐζουν το ταβάνι.
Και η γιαγιά να τους τραγουδά…”Τα μάτια που αγαπώ, είναι όλα εδώ”.Χριστούγεννα. Βρωμάει οινόπνευμα. Άσπρα δωμάτια, άσπρα σεντόνια, άσπρες στολές¨ άσπρο, ούτε καν λευκό. Η Λωξάνδρα στέκει ακίνητη, μοναδική κίνηση οι σταγόνες του ορού, διαδέχονται ρυθμικά η μια την άλλη, σαν τα ταψιά που φαγώθηκαν και μείνανε άδεια.
Ξάφνου ακούγονται κάλαντα, μικρά κεφαλάκια που μεγάλωσαν πια, κρατώντας ένα ταψί γεμάτο δίπλες, μελομακάρονα και κουραμπιέδες εισβάλλουν στο δωμάτιο.
Μοσχομυρίζει και πάλι η κανέλα. Μεγάλα χεράκια, γελάκια χαιδεύουν τα μάγουλα της γιαγιάς, της κρατούν τα χέρια, της τραγουδούν, δεν κλαίνε μονάχα χαμογελούν.
Τα μάτια ανοίγουν, το κύκνειο άσμα ζωγραφίζεται στα μάτια…
“Τα μάτια που αγαπώ, είναι όλα εδώ”.
Πάει να ανταμώσει τα αστέρια…
Ο ουρανός απόψε μοσχομυρίζει κανέλα…
LoveLetters
Other Articles
Next
November 1, 2016
Είσαι πάντα μέσα μου κι ας μην είσαι πια στη ζωή μου.
Previous
November 1, 2016
Στις σκοτεινές γωνιές αυτής της πόλης μυρίζει η κατάντια μας
