Φοβάμαι την μέρα που δεν θα θυμάμαι πια..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Το πιο αμφιλεγόμενο κουμπάκι τελικά στον υπολογιστή είναι το backspace!
Μ’ ένα κλικ μπορείς να διαγράψεις φράσεις, εικόνες, λέξεις, σελίδες ολόκληρες!
Μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού.
Μόνο με μια κίνηση. Ένα κλικ.

Στην ζωή όμως δεν υπάρχει backspace. Δεν εφευρέθηκε ακόμα ούτε για τις στιγμές, ούτε για τις μνήμες, ούτε για τις πράξεις.
Ότι κι αν κάνεις, όσο κι αν το παλέψεις, δεν υπάρχει εκείνο το κουμπί που θα γυρίσει το χρόνο πίσω για να σου δώσει την ευκαιρία να σβήσεις, να αλλάξεις, να διορθώσεις ακόμα και να εξαφανίσεις.
Γι’ αυτό κι ότι κάνεις, μετράει. Γράφει ανεξίτηλα.
Στην ζωή δεν υπάρχουν δοκιμαστικές βολές, πρόβες και παρασκήνια.
Δεν υπάρχει επανάληψη της στιγμής. Δεν υπάρχει replay για να δεις τα γεγονότα από την αρχή.
Υπάρχει μόνο μια προβολή του έργου της ζωής. Μια και μόνη προβολή της δικής σου της ζωής και μάλιστα χωρίς διάλειμμα για διαφημίσεις.

Και πρέπει γρήγορα να καταλάβεις πως καμία στιγμή δεν θα είναι ίδια με την επόμενη. Καμία δεν θα είναι ίδια με μια άλλη.
Κανένα φιλί δεν θα σε παραλύσει όπως το προηγούμενο.
Καμιά καληνύχτα δεν θα σε αποκοιμίσει και δεν θα σε ταξιδέψει στα ίδια όνειρα.
Κανένα άγγιγμα δεν θα σε μαγέψει με τον ίδιο τρόπο.
Καμιά σιωπή δεν θα μπορέσει να πει τις ίδιες λέξεις.

Ότι κάνεις μετράει, γράφεται, καταγράφεται. Γυρνάει πίσω και σε στοιχειώνει σαν φάντασμα κάθε φορά που προσπαθείς να το διώξεις μακριά σου.
Ψάχνω να βρω στο μυαλό μου τις στιγμές που θα θελα να ξαναζήσω. Τις φέρνω στην μνήμη μου και τις επεξεργάζομαι μία μία.
Κλείνω τα μάτια και τις βιώνω ξανά και ξανά σαν να προσπαθώ να μπω μέσα τους.
Σαν να προσπαθώ να τις κάνω ασπίδα μπροστά στο σήμερα.
Έξοδο κινδύνου από το τώρα.

Περπατάω στην χιονισμένη Γένοβα και το κρύο τρυπάει το δέρμα. Μουδιάζει και παγώνει κάθε κύτταρο. Τα μάτια είναι δακρυσμένα κι ας μην ξέρω αν είναι το κρύο ή η ψυχή.
Χάνομαι στην παραλία της Αργοναυπλιάς και κλωτσάω το νερό σαν να μπορώ να το πονέσω. Σαν να θέλω να το κάνω να ματώσει, να σημαδευτεί, μα δεν μπορώ.
Χαζεύω τον κόσμο στην Pont D’ Alexandre και πίνουμε λευκό κρασί απολαμβάνοντας ένα Παρίσι που ετοιμάζεται να φορέσει τα γιορτινά του.

Σε καμιά στιγμή δεν είσαι εκεί και σε όλες σε κουβαλάω μέσα μου. Δεν χρειάζεται να είσαι εκεί για να υπάρχει το μαζί. Το μαζί είναι ουσία. Το μαζί είναι αόρατο.
Δεν θέλει μεγάλους όρκους και πολλά λόγια.
Δεν θέλει ιδανικά μέρη και τέλειες στιγμές.

Θέλει να κουβαλάει ο ένας τον άλλο μέσα του.
Κι εγώ προσπαθώ να φέρω κι άλλες στιγμές στο μυαλό μου και σε όσες φέρνω είσαι εκεί. Ακόμα και σε εκείνες που δεν σε είχα καν γνωρίσει.
Αυτό είναι το μαζί. Να γίνεσαι κομμάτι της εικόνας εκεί που δεν έχεις υπάρξει ποτέ πριν.

Γελάω και κλαίω. Παίζω και ονειρεύομαι!

Και συνεχίζω να θυμάμαι.
Αν φοβάμαι κάτι είναι να μην χάσω την μνήμη μου.
Θέλω να θυμάμαι.
Αφού δεν μπορώ να σβήσω κάτι, προτιμώ να τα θυμάμαι όλα.
Θέλω να θυμάμαι και όλα μας τα βράδια.
«Save the last dance for me» σου λέω.
«Δεν χορεύω» μου απαντάς.

Κι όμως, χορεύουμε πάνω σε λεπτές ισορροπίες και τυλίγουμε τους εαυτούς μας με αόρατα δεσμά.
Εκείνα που δεν μπόρεσα να σβήσω, με έφεραν έξω από την πόρτα σου.
Εκείνα που προσπάθησα να μην ζήσω ήταν το διαβατήριο να περάσω τον έλεγχό σου.
Κι όσα θα καταργούσα με ένα backspace, ήταν η βάση που πάτησαν τα όνειρά μου.
Κι αν υπήρχε το μαγικό αυτό κουμπί.
Τελικά, τα ίδια λάθη θα έκανα.
Τα ίδια πάθη θα ζούσα.
Με την ίδια ένταση θα τα βιώνα.
Γιατί στο τέλος της μέρας.
I did save the last dance for you.

LoveLetters