Για κείνο το “παραπάνω” στον έρωτα, θα παλεύεις πάντα.
Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Τελικά.. τι ακριβώς είναι αυτό που αγαπάς; Μπορείς να το περιγράψεις; Να το ξεχωρίσεις, μπορείς;
Είναι ο “άνθρωπος” ή μήπως η ανάγκη σου για αγάπη προς τον άνθρωπο;
Είναι το “πρόσωπο” ή μήπως η ανάγκη σου για έρωτα προς το πρόσωπο;
Αγαπάς αυτό που σου δίνει ή αυτό που περιμένεις ότι μπορεί να σου δώσει;
Κι αν σταματήσει να σου “δίνει”, θα αγαπάς ακόμη;
Αλήθεια.. θ’αγαπάς ακόμη;
Τον περισσότερο καιρό φαντασιώνεσαι. Έτσι δεν είναι; Είναι μυριάδες φορές ευκολότερο δαύτο, από το να δεις την πραγματικότητα. Εξάλλου, σπάνιες ήταν οι φορές που αγάπησες την “πραγματικότητα” του άλλου. Πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι για να κάνεις κάτι τέτοιο. Πολύ γερό στομάχι. Συνήθως παριστάνεις τον μεθυσμένο για κείνο το “άλλο” που ονειρεύεσαι.
Έχω πάλι δίκιο, το ξέρω..
Κάποτε έρχεται η στιγμή που ξεμεθάς βέβαια. Κάποτε η επήρεια περνάει και ξερνάς τις πεταλούδες απ’το στομάχι σου, την μία πίσω από την άλλη.
Αρχίζουν να σου φταίνε όλα. Όλα όμως.. Συνειδητοποιείς πως αγαπούσες μια γενικευμένη εικόνα κι όχι κάτι συγκεκριμένο.
Αντιλαμβάνεσαι με πόσον εγωισμό και πόσην μιζέρια κάλυπτες τα συναισθηματικά σου κενά.
Αντιλαμβάνεσαι το θράσος σου, με το οποίο απαιτούσες από τον έρωτα να καλύψει τις ανασφάλειές σου.
Μεταξύ μας.. ήξερες από την αρχή ότι ζούσες για το “ανικανοποίητο” που ήταν φωλιασμένο μέσα σου. Για κείνο ζητιάνευες. Για κείνο που σου έλειπε και δεν το είχες. Για κείνο το “παραπάνω”.
Για κείνο θα ζητιανεύεις πάντοτε. Για κείνο το παραπάνω..