Γράφει η Νένα Παπαδοπουλου
«Με συγχωρείς», μου φώναξες.
Δεν πρόλαβα να δω τα μάτια σου. Πάλι άργησες.
Η πόρτα του ασανσέρ κλείνει πίσω μου, η φωνή σου τρεμοπαίζει στα αυτιά μου και χάνεται στον αντίλαλο των ορόφων.
Να πατήσω το στοπ και να γυρίσω να σε πάρω μια αγκαλιά να τα ξεχάσουμε όλα;
Ή μήπως βγαίνοντας θα σε δω να μου χαμογελάς ζητώντας μου να μηδενίσουμε για άλλη μια φορά το κοντέρ;
Το καμπανάκι του ασανσέρ με την σπαστική ηχογραφημένη γυναικεία φωνή προειδοποιεί ότι φτάσαμε στο ισόγειο και με προσγειώνει στην πραγματικότητα.
Μένω εκεί ακίνητη με τα φώτα να σβήνουν. Δεν ξέρω προς τα πού να κινηθώ. Να πατήσω ξανά το έξι ή να ανοίξω την πόρτα και να βγω στο φως;
Τελικά όμως η μοίρα αποφασίζει για μένα, η πόρτα ανοίγει από ένα άλλο ένοικο της πολυκατοικίας και εγώ βγαίνω έξω ψάχνοντας να σε βρω.
Εσύ όμως δεν είσαι εκεί και η φωνή σου πλέον έσβησε στο κενό αέρος του ασανσέρ. Πρέπει να φύγω όσο και αν δε θέλω. Πρέπει να χαθώ στην απουσία σου για να αποκτήσω την ηρεμία μου.
Πρέπει μια φορά να σκεφτώ τον εαυτό μου.
Οι ευκαιρίες κάποτε τελειώνουν και η αγάπη χάνεται μέσα στην μονοτονία των ψεύτικων υποσχέσεων και των υποτιθέμενων αλλαγών.
Δεν προσπαθείς αγάπη μου και αυτό εμένα με τρομάζει. Γιατί αν δε προσπαθήσεις να σταματήσεις ένα τρένο που φεύγει, αν δεν ποτίσεις ένα λουλούδι που μαραίνεται, αν δεν γιατρέψεις μια ψυχή που αρρωσταίνει τότε δεν την αγαπάς.
Αγάπη σημαίνει προσπάθεια. Και προσπάθεια σημαίνει επιτυχία.
Προσπαθείς κάνοντας βήματα προς την απόλυτη ένωση, βήματα προς την φωτεινότητα του ταξιδιού μας, βήματα προς τα χρώματα της άνοιξης μας,
βήματα προς την νηνεμία των ψυχών μας. Μόνο αυτό σου ζήτησα, μερικά βήματα μπροστά.
Λίγο πίσω στα δικά σου θέλω και λίγο μπροστά στο δικό μας μαζί.
Ήταν όμως πολύ δύσκολο, το κατανοώ. Όμως δεν μπορώ να το αντέξω. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ σε μια μιζέρια που δεν ονειρεύτηκα, σε μια ηθελημένη δυστυχία που στην τελική δεν μας αξίζει. Όχι! Δεν μπορώ.
Έτσι πρώτη φορά κάνω κάτι και εγώ για μένα. Παίρνω τον εαυτό μου και φεύγω από το δηλητηριώδες «μαζί» μας.
Φεύγω για να βρω ξανά εμένα. Να βρω αυτό που άφησα για να γίνω αυτό που ήθελες. Αλλά ότι και να έγινα δεν κατάφερα να αλλάξω τίποτα. Μπήκα απλά σε ένα ατέλειωτο γκρεμό που μόνο κάτω με ρίχνει. ΄
Ήρθε η ώρα, λοιπόν τώρα, με αυτό το ασανσέρ να φύγω από την ζωή μας, να φύγω από σένα, να φύγω από την στεναχώρια της σχέσης μας.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ άλλο!
«Σε συγχωρώ», ψιθυρίζω και η πόρτα της οικοδομής κλείνει πίσω μου.
Μια καινούργια ζωή ξεκινά και για τους δυο.
Καλύτερη, χειρότερη θα δείξει.
Σίγουρα πάντως θα είναι διαφορετική.