Τον έρωτα να τον αφήνεις άλυτο, για να μην χάνεται η μαγεία..

Γραφει ο αναγνώστης Γ.Ο

Όπως βλέπεις δεν σου χαλάω κι απόψε χατήρι και σου γράφω τα “άγραφα”.
Προφανώς σήμερα το θέμα μας είναι εκείνο το “ο νοών νοήτω” κλείνοντας.
Δεν ξέρω τι έπρεπε να εννοήσω αλλά ξέρω τι πρέπει να σου πω κορίτσι μου.
Όπως πολλές φορές σου είπα, δεν μπορώ να μείνω θεατής στα γεγονότα. Εδώ ανακατεύομαι στον αλλονών τις υποθέσεις, πώς μπορώ να μείνω αδιάφορος στα “δικά” μου;
Με ρωτάς πώς κι ο άντρας που ξέρεις έχει τόση υπομονή.
Όπως σου είπα είμαι ήρεμος και κατά βάθος νοιώθω δυνατός. Και το ότι δεν έχω απομακρυνθεί οφείλεται στο γεγονός ότι σκέφτομαι εσένα και δεν θα ήθελα να σε αφήσω μέσα σε διλλήματα και αμφιβολίες. Ήθελα πρώτα να είμαι σίγουρος ότι το να φύγω, είναι αυτό που θες πραγματικά.
Όλα τα έμμεσα μηνύματα, “ακόμα εδώ είσαι;”, “πώς αντέχεις;”, “πρέπει να σκεφτώ μόνη μου”, “πάρε σε λίγο”… όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι αυτό που θες πραγματικά και απλώς θα κάνεις άλλη μια φορά τον απολογισμό με τις φίλες σου.
“Τόσο άντεξε κι αυτός…”

Δεν σε κακίζω γι’αυτό.
Κι εγώ κάποτε είχα όριο τους 4 μήνες.
Όπως βλέπεις, όλα εδώ πληρώνονται.
Και χρησιμοποιώντας και τη δική σου έκφραση, “έτσι έγινε γιατί απλά έτσι έπρεπει να γίνει”

Ξέρεις, φεύγω και θέλω να σου δώσω την τελευταία ικανοποίηση, να μπορείς να πεις, πως πέρασε άλλος ένας που δεν σε άντεξε. Άλλός ένας που δεν κατάλαβε.
Κι έτσι θα μπορέσεις πολύ βολικά να γυρίσεις στο καβουκάκι σου και να αυτο-παρηγορηθείς.
Να δηλώσεις άλλη μια φορά την επιλογή στη μοναξιά κι όλα θα είναι καλά.
Κι εγώ θα αυτο-παρηγορηθώ, θα πω στον εαυτό μου πως όλες έτσι είναι άμα τους δείξεις αδυναμία, ενώ η “γνωστή” συνταγή να σε παρακαλάνε και να αδιαφορείς, αποδίδει πάντα.

Πάντως εγώ σε ευχαριστώ γιατί με έκανες να δω τον εαυτό μου και τα λάθη μου.
Είναι μερικοί άνθρωποι που θα τους πλησιάσω και θα προσπαθήσω να τους δώσω πίσω κομμάτια από την αγάπη που μου έδωσαν κι εγώ το θεωρούσα φυσιολογικό, λες και μου το όφειλαν. Μπορεί να είναι αργά για κάποιους αλλά θα προσπαθήσω.
Ξέρεις κάτι; Εκείνο το μεσημέρι στην Καστέλα, η όλη ιστορία για τον παλιό μου εαυτό θα ήταν a piece of cake. Αλλά από εσένα, με εσένα, ήθελα άλλα πράγματα. Κι αυτό τελικά μπορεί και να σε τρόμαξε.

Η αλάνθαστη συνταγή μου πάντα, ήταν το πόσο έχω υποφέρει στη ζωή μου, ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει κτλ κτλ και η “επιτυχία” εξασφαλισμένη, πίστεψέ με..
Τώρα που τα φώτα χαμηλώνουν, ψάξε μέσα σου να βρεις τις αληθινές αιτίες.
Εγώ τις ξέρω, αλλά θα πρέπει να βρεις μόνη σου το κουράγιο να τα πεις με τον εαυτο σου πρώτα από όλα.
Είσαι αφάνταστα δυνατή κορίτσι μου.
Όχι σκληρή όπως θες να νομίζεις. Οι δυνατοί στη ζωή, είναι οι ευαίσθητοι. Σκέψου το και θα καταλάβεις.
Απλώς άσε τον εαυτό σου να χαρεί το σήμερα.

Η ευτυχία δεν είναι συναίσθημα διαρκές. Είναι το σύνολο πολλών, μικρών, ευτυχισμένων στιγμών.
Όταν σε μια τέτοια σχέση όπως η δική μας φοβάσαι ή έστω λες ότι φοβάσαι το αύριο, τότε εγώ πρέπει να φυγω αγάπη μου!
Δεν μου πάει να πω αντίο στον ίδιο μου τον εαυτό. Εξάλλου θα υπάρχω όσο εσύ θα με σκέφτεσαι.
Για μένα στην καρδιά μου θα υπάρχει πάντα χαραγμένο ενα κομμάτι με το ονομά σου.
Βλέπεις εγώ, ήρθα και απαίτησα ένα κομμάτι από την καρδιά σου και να κερδίσω ένα κομμάτι από την ψυχή σου.
Ξέρω πως θα είμαι ο άλυτος “κόμπος” της ζωής σου, όμως καμιά φορά, τον έρωτα πρέπει να τον αφήνουμε άλυτο για να μην χάνεται η μαγεία του.

ΥΓ. 13/04/98-10.10 θυμάσαι;