Εκείνοι οι άνθρωποι που υπάρχουν για εσένα, στο εδώ και στο τώρα!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι που υπάρχουν για εσένα χωρίς να χρειαστεί να βγάλεις κουβέντα.
Έτσι απλά γιατί σ’ αγαπούν χωρίς πολλά πολλά λόγια μα με πράξεις, έτσι απλά από μακριά.
Είναι και εκείνοι οι άνθρωπο των πέντε το πρωί, της μιας σκέψης, του αγγίγματος από μακριά. Όχι, μην μπερδεύεσαι, δεν σε έχουν αγγίξει ποτέ στην πραγματικότητα μα σε αγγίζουν με την σκέψη τους, την αγάπη τους, την γλυκιά τους κουβέντα έτσι από μακριά.
Γιατί οι άνθρωποι που σε νοιάζονται δεν χρειάζονται αγγίγματα της σάρκας για να σε νιώσουν, δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια μα μόνο πράξεις.
Γιατί εκείνοι ξέρουν τι σημαίνει να σε αγαπούν ή να μην σε αγαπούν, γιατί εκείνοι έχουν νιώσει την απόρριψη με τον πιο άγριο τρόπο με έναν τρόπο ή πολλούς που δεν θα ήθελες να γνωρίζεις, πίστεψέ με.
Και ξέρεις ποιο είναι το πιο περίεργο;
Εκείνο που δεν τους έχεις ζητήσει ποτέ να σε αγαπούν, ποτέ να σε σκέφτονται μα εκείνοι το κάνουν από μόνοι τους, έτσι σαν από θαύμα. Δεν ξέρω πως λέγεται αυτό και ξέρεις ούτε που με νοιάζει. Εμένα με νοιάζει να έχω εκείνους τους ανθρώπους δίπλα μου, όχι τους άλλους με τα φτωχά αισθήματα, με τα παρακάλια μα εκείνους που τα δίνουν έτσι με ένα φύσημα του ανέμου που μπήκε από τη χαραμάδα του παραθύρου τους και ψυχανεμίστηκαν λέει.
Άκου τώρα φίλε μου!
Ψυχανεμίστηκαν λέει, έτσι χωρίς τίποτα, χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να βγάλεις μια λέξη.
Εκείνους τους ανθρώπους τους αγαπώ χωρίς πολλά πολλά, χωρίς θαυμαστικά, χωρίς τελείες χωρίς τίποτε περισσότερο ή λιγότερο που να σημαίνει το σ’ αγαπώ.
Έτσι απλά.