Η αδιαφορία σου μου έμαθε, πως η ζωή είναι ωραία μακριά σου

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Έφυγα κι αυτήν την φορά το ταξίδι μου θα είναι διαφορετικό. Θα έχει το κόκκινο της ψυχής μου και την μοναξιά του πόνου μου. Την αδυναμία και την δύναμη της αγάπης μου.

Συγγνώμη, που είμαι αυτή που είμαι. Συγγνώμη, που δεν είμαι άλλη. Συγγνώμη, που είμαι τόσο “λίγη”, ώστε να με ξεχάσεις. Συγγνώμη, που το πολύ μου δεν φάνηκε. Συγγνώμη, που η καρδιά μου έχει άλλο χτύπο. Συγγνώμη, που η ψυχή μου μετράει αλλιώς τις λέξεις,τα αισθήματα, τις πράξεις. Συγγνώμη, που ό,τι με αγγίζει διαπερνά το βλέμμα μου και φτάνει στο μεδούλι της ψυχής μου. Συγγνώμη, που ο πόνος μου δεν είναι ίδιος. Συγγνώμη, που η ευαισθησία μου δείχνει αδυναμία. Συγγνώμη, που σαν τέτοιος άνθρωπος αγαπάω μοναδικά.

Έφυγα για μένα κι ας μην το κατάλαβες. Γιατί στον εαυτό μου θέλω να λέω μόνο αλήθειες. Κι η αλήθεια είναι ότι η αδιαφορία σου με σκότωνε, με μείωνε και δεν μου άξιζε. Και κάθε φορά που σε κοιτάζω, αισθάνομαι ότι έπρεπε να είχα φύγει τότε. Την πρώτη φορά που με πλήγωσες, την πρώτη φορά που έχωσες το μαχαίρι στην καρδιά μου. Τότε θά’ταν όλα αλλιώς.

Τώρα έχουνε περάσει αρκετά χρόνια για να σε βγάλω από μέσα μου, αλλά είμαι ήρεμη και κοιτάω τον ήλιο κατάματα. Και κάτι τελευταίο, που θέλω να σου πω. Δεν καψουρεύεις τον άλλο με την αδιαφορία, του μαθαίνεις τι ωραία που είναι η ζωή μακριά του.