Η ζωή δεν έρχεται ούτε με οδηγίες χρήσεως, ούτε με εγγυήσεις! Ρίσκαρέ τα όλα!

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.

Σε σένα μιλάω, σε σένα που κρατάς τα μάτια διαρκώς χαμηλωμένα και μετράς τα λόγια σου πριν μιλήσεις, σε σένα που η κάθε σου κίνηση έχει περάσει από τόσες σκέψεις, που δε θυμάσαι πια τι ήθελες να κάνεις, σε σένα που δεν τολμάς να υψώσεις τη φωνή και το ανάστημά σου ακόμα κι αν ξέρεις ότι έχεις δίκιο, σε σένα μιλάω, που φοβάσαι…

Ναι, φοβάσαι, μην το αρνείσαι, δεν ωφελεί να μου το κρύβεις, το βλέπω στο τρομαγμένο βλέμμα σου, τ’ ακούω στο τρέμουλο της φωνής σου, το νιώθω στο σώμα σου.

Γιατί φοβάσαι; Δεν κουράστηκες αλήθεια να κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες; Δε βαρέθηκες να λαχταράς τόσα και να μην τα έχεις μόνο και μόνο γιατί ποτέ δεν τα ζητάς, δεν τα διεκδικείς; Δε ζηλεύεις βλέποντας τους άλλους να κάνουν όλα όσα κι εσύ ονειρεύεσαι και δεν τολμάς να δοκιμάσεις; Γιατί φοβάσαι;

Ξέρω, θέλεις να προστατέψεις τον εαυτό σου από τις παγίδες της ζωής. Μα δεν καταλαβαίνεις ότι ο φόβος σου δεν είναι ασπίδα αλλά εμπόδιο, που μπαίνει μπροστά σου και σου κλείνει το δρόμο;

Φοβάσαι να αγαπήσεις. Γιατί αλήθεια; Τι κι αν φανερώσεις την αδυναμία σου; Ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι… ότι μπορεί να απογοητευτείς, να πληγωθείς και να πονέσεις. Ε, και λοιπόν; Είναι καλύτερα να μένεις κλεισμένος στο γυάλινο μικρόκοσμό σου; Αν δεν πλησιάσεις, αν δεν έρθεις κοντά, αν δεν εμπιστευτείς το άγνωστο, πώς θα ξεφύγεις απ’ τη μοναξιά σου; Αν δε δώσεις, αν δε δοθείς, πώς περιμένεις να πάρεις; Κι αν δε ρισκάρεις να νιώσεις την απόρριψη πώς θα μπορέσεις να γευτείς τη χαρά της αποδοχής, του δεσίματος, της αγάπης; Μη φεύγεις πρώτος, από φόβο μη σ’ αφήσουν. Μείνε και ζήσε το, κι όπου σε βγάλει, γιατί μόνο έτσι μπορεί να σε οδηγήσει στην ευτυχία κι όχι στη μοναξιά.

Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ μην κάνεις λάθος; Κι αν αποτύχεις και εκτεθείς τι έγινε; Για πες μου, πως θα πετύχεις αν δε δοκιμάσεις; Θες να ‘σαι πάντα κρυμμένος να μετράς τις πιθανότητες; Άσε το μέτρημα και τους υπολογισμούς, δε θέλει μαθηματικά η ζωή, θέλει τσαγανό, θέλει ψυχή, θέλει μεράκι.

Σταμάτα πια να παίζεις εκ του ασφαλούς, μέχρι εκεί που αντέχεις. Δεν το βαρέθηκες αυτό το «τόσο…όσο»; Δε βλέπεις πως κατά βάθος λαχταράς το τζόγο; Κι αν η ζαριά δε βγει καλή, ε, και τι έγινε; Ξαναρίχνεις και συνεχίζεις. Αυτό που έχει σημασία είναι να μείνεις στο παιχνίδι. Μη ρισκάρεις μόνο όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, γιατί τότε δεν έχεις και τίποτα να κερδίσεις. Μια απ’ τα ίδια θα είναι πάλι η ζωή σου. «Τόσο…όσο…» Μην αναβάλεις, άσε για τους άλλους το «σε λίγο» και πέρνα στο «εδώ και τώρα»! Άσε το «περίπου» και το «έτσι κι έτσι» και πάμε για το «όλα ή τίποτα», για το «πολύ», για το «μέγιστο».

Τόλμα, επιτέλους! Σήκω και κοίταξε το φόβο σου κατάματα, και βγάλε κοροιδευτικά τη γλώσσα. Άσε στην άκρη δισταγμούς και αναστολές και κάνε μια μεγάλη χάρη στον εαυτό σου: ζήσε! Ζήσε την κάθε στιγμή με ορμή και πάθος, κι άσε το φόβο σου σε μια γωνίτσα του μυαλού σου. Εσύ τον κουμαντάρεις, όχι αυτός εσένα. Κι αν κάπου μείνει κάποιο σημάδι, δεν πειράζει. Είναι η απόδειξη πως έδωσες τη μάχη σου και τα κατάφερες!

Ναι, ξέρω, δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Μα τι να κάνουμε; έτσι είναι η ζωή! Θέλει μαγκιά και τσαμπουκά. Να είσαι έτοιμος για κάθε μάχη, για κάθε ενδεχόμενο. Να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να προχωράς, να χαίρεσαι, να πονάς, να κλαις, να γελάς. Γιατί μόνο έτσι νιώθεις. Μόνο έτσι ζεις. Έλα λοιπόν, μη διστάζεις! Δες τη ζωή, είναι εκεί έξω! Σε περιμένει, σου χαμογελά και σου κλείνει το μάτι!

LoveLetters