Κάθε χρόνο που μετράς εσύ παιδί μου, και ένας χρόνος ευτυχίας για εμένα..
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Έφτασε η στιγμή να σβήσεις και το τέταρτο κεράκι. Οδηγώ με συνοδηγό την τούρτα σου με τα φορτηγά και τα χωματουργικά έργα που ζήτησες. Έρχομαι να σε βρω στον παιδικό σταθμό.
“Θα κάνουμε πάρτι, μαμά” , είπες το πρωί χοροπηδώντας σαν κατσίκι.
Το δικό μου κατσικάκι.
Δεν το πιστεύω ότι μεγάλωσες τόσο. Οι 4 ώρες γίναν 4 μέρες, 4 εβδομάδες, 4 μήνες και τώρα 4 χρόνια.
Τέσσερα χρόνια με ένα καινούργιο ρόλο για μένα και ένα κόσμο γεμάτο με ανεξερεύνητα πράγματα και συναισθήματα για σένα. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν διαχειρίζομαι σωστά τον ρόλο μου ως μαμά. Νομίζω ότι δεν θα είμαι ποτέ. Μια μαμά δεν πρέπει απλά να λέει ότι έχει προτεραιότητα τα παιδιά της, πρέπει να είναι ικανή να το κάνει και πράξη. Όλες τις ώρες, όλες τις μέρες με όλες τις συνθήκες. Αυτό όμως υπάρχουν εκείνες οι άτιμες οι καταστάσεις που μερικές φορές το κάνουν ακατόρθωτο.
Όσο μεγαλώνεις διαπιστώνω ότι οι δύσκολες στιγμές γίνονται περισσότερες. Μπορεί να τελείωσαν τα ξενύχτια, οι αποστειρωτές, τα δοντάκια, τα πρώτα βήματα αλλά ήρθαν άλλα πιο επώδυνα. Είναι εκείνα τα μη, τα όχι, τα όρια που πρέπει να θέσεις ως γονιός με αντίτιμο τα δάκρυα. Και είναι τόσο εκφραστικά αυτά τα παιδικά ματάκια, το γέλιο τους σου δίνει ζωή και το δάκρυ τους σε κόβει σαν μαχαίρι.
Υπάρχουν βέβαια και κείνες οι ώρες που δεν φταίνε τα παιδιά αλλά τα δικά σου όρια που έχουν χαθεί και δεν έχεις άλλη ψυχραιμία να αντιμετωπίσεις την γκρίνια, την ακαταστασία, την αποκλειστικότητα που σου ζητάν τα δυο τους μάτια. Γιατί τελικά τι θέλουν τα παιδιά; Φροντίδα, ασφάλεια, αποκλειστικό παιχνίδι και αγάπη. Να παίζεις μαζί τους και να είσαι εκατό τις εκατό εκεί, να τα αγκαλιάζεις και να νιώθουν την αγάπη σου, να τους μιλάς σε τόνους που αντέχουν τα παιδικά αυτάκια τους και να τους προσφέρεις χρόνο και όχι παιχνίδια.
Η μεγαλύτερη δυσκολία λοιπόν για την ψυχή μου είναι εκείνα τα δακρυσμένα παιδικά μάτια σου όταν δεν σε αφήνω να κάνεις δρόμο για το πατίνι σου το τραπέζι της κουζίνας μας ή όταν σου φωνάζω γιατί χτυπάς τον αδελφό σου επειδή σου χαλάει τα παιχνίδια. Πονάω μωρό μου όταν σου φωνάζω, πονάω όταν πρέπει να σε βάλω τιμωρία, πονάω όταν χάνω τον έλεγχο και σε κάνω να κλαις.
Επιβράβευση για όλα αυτά; Κάτι μέρες σαν και αυτή.
Σε καμαρώνω δίπλα στους φίλους σου να τραγουδάς με ένα χαμόγελο υπερηφάνειας. Επιτέλους έγινες και εσύ τέσσερα και είσαι περήφανος γιαυτό. Λάμπει το πρόσωπο σου, μιλάν ακόμα και τα μάτια σου και λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι με κοιτάς. Ζητάς την επιβεβαίωση για κάνουμε μαζί την ευχή που συμφωνήσαμε από το σπίτι πριν σβήσεις τα κεράκια.
“Κάνε την ευχή και φύσα”, σου ψιθυρίζω.
Μαζί σου την έκανα και εγώ. Μια ευχή και τον σταυρό μου. Ένα ευχαριστώ σε αυτόν που σε έστειλε στην αγκαλιά μου και ένα παρακαλώ να σε έχει πάντα γερό και χαμογελαστό. Να είμαστε και εμείς γεροί για να απολαμβάνουμε τα δύσκολα και τα εύκολα που θα έρθουν μέχρι την επόμενη τούρτα και την επόμενη ευχή.
Μια ευχή που όσα χρόνια και αν περάσουν θα παραμένει ίδια.
Σε αγαπώ και σε ευχαριστώ!
Μην ξεχνάς, είσαι τέσσερα και μπορείς, αρκεί να θες!
Με αγάπη,
Η μαμά σου