Μιλάτε για συναίσθημα και γελάει ο κόσμος..
Γράφει ο Αντώνης Γεωργακόπουλος
Όταν η αλήθεια μου, εμπεριέχει δύναμη και είναι ξαστερη, το ψέμα σου, θα με βρίσκει πάντα αδιάφορο.
Η επιφάνεια που εκπέμπεις και ο ενθουσιασμός της στιγμής, μπορεί να επηρεάσουν τον δέκτη, αλλά όχι να τον αλλάξουν.
Στην ουσία, εσένα αλλάζουν με τον καιρό, εσένα που πουλάς το ψέμα σου για αλήθεια, τις καυλες σου για συναίσθημα και το δήθεν ενδιαφέρον, για να κουκουλωσεις τις ανασφάλειες σου.
Κανείς όμως, δε ξέφυγε και ποτέ, από αυτό που έχει μέσα του, να το θυμάσαι.
Μιλάτε για συναίσθημα και γελάει ο κόσμος, ενώ το μόνο που σκέφτεστε, είναι οι καβατζες σας (δυστυχώς ναι, οι άνθρωποι) και τα δανεικά κρεβάτια.
Και κάπως έτσι, έρχεσαι τα βράδια αντιμέτωπος-η, με το “εγώ σου”, μιας και με τις ανασφάλειες σου και τη δηθενια σου, έδιωξες ανθρώπους από κοντά σου.
Ο εγωισμός όμως, είναι ο “δαίμονας” σου. Αυτός που πολεμάς, χρόνια ίσως.
Αυτός, που έχεις μπερδέψει με την αξιοπρέπεια. Μιας και τα βαφτίζεις όλα, στα μέτρα τα δικά σου.
Σκληρή η αλήθεια, ε; Φοβήθηκες να την αντιμετωπίσεις και στην θέση της, βρήκε το δρόμο, η σιωπή. Η υπεκφυγη είναι το πιο εύκολο, αλλά και το πιο ανήθικο “τραίνο”.
Η σιωπή εφαρμόζεται σε δύο περιπτώσεις, στο εν λόγω θέμα-απόσπασμα.
Η μια είναι, ότι πια άδειασες, διότι τόσο καιρό, προσπαθούσες να γεμίσεις ανθρώπους (χωρίς αποτέλεσμα κι εκτίμηση τελικά) ώσπου ξαφνικά, σου χτύπησε το “καμπανάκι” η αξιοπρέπεια και η άλλη είναι, θέμα εγωισμού, διότι ποιος εγωιστής άνθρωπος, παραδέχτηκε τα λάθη του ευθέως; Κανείς.
Κάπου εκεί λοιπόν (σε μια από τις δύο, παραπάνω κατηγορίες) ανήκεις κι εσύ, φτάνει να ψάξεις καλύτερα μέσα σου.
Συνεπώς, όταν σκέφτεσαι πως σου φταίνε μονίμως οι άλλοι και πως η αστάθεια μέσα σου, είναι σε επικίνδυνο ποσοστό, μάλλον δε τα χεις βρει ακόμα, με τον εαυτό σου.
Επίσης, για να αναζητήσει ένας άνθρωπος, πραγματική συντροφιά, θα πρέπει να τα χει βρει με τον εαυτό του, ειδάλλως δηλητηριάζει και τους γύρω του, με την περίεργη συμπεριφορά του. Το λένε και τοξικότητα, οι πιο μυημένοι.
Για τον επίλογο λοιπόν, τα συναισθήματα στον 21ο αιώνα, μοιάζουν είτε με μια παλίρροια, που ξεσπάει στα ρηχά χωρίς ανταπόδοση (συνήθως) είτε με ένα ολόλευκο κομμάτι χαρτί, που ρίχνοντας το στη φωτιά, γίνεται στάχτη.