Να έρχεσαι πού και πού για να θυμόμαστε πως είναι ο αληθινός έρωτας.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Να έρχεσαι, να έρχεσαι όχι μόνο στα όνειρά μου αλλά και στην ζωή μου.

Πού και πού, όταν με θυμάσαι, όταν σου σκάω στο μυαλό σαν ανάμνηση, όταν απλά πέρασες από εκείνο το στενάκι που το είχες για δικό μας.

Να έρχεσαι, να έρχεσαι για να μου θυμίζεις πως είναι ο αληθινός έρωτας, πως χωρίς εσένα τίποτα δεν μυρίζει όπως τότε, τίποτα δεν έχει την ίδια γεύση, τίποτα δεν ανθίζει.

Να έρχεσαι για να κοιμόμαστε αγκαλιά και να είμαστε πάλι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι, όπως παλιά, χωρίς να κλείνουμε μάτι όλο το βράδυ, χωρίς να παίρνουμε ανάσα για να μην τρέξει η ώρα και μας προλάβει, εκεί αγκαλιασμένοι λες και φτάνει το τέλος του κόσμου, λες και δεν έχουμε άλλο χρόνο με το μέρος μας παρά μόνο εκείνη τη νύχτα και μετά όλα παρελθόν, σαν την άμαξα της σταχτοπούτας.

Να έρχεσαι να μου ξυπνάς το μυαλό με ένα σου βλέμμα, να με κάνεις να γελάω, να με αγαπάς, να με ακουμπάς και ας είναι έστω που και που.

Να έρχεσαι να μου θυμίζεις πως είναι ο αληθινός έρωτας, να θυμόμαστε πως είναι ο έρωτας χωρίς ψεύτικα μούτρα, χωρίς ψεύτικα φιλιά, χωρίς τίποτα που να θυμίζει τον έρωτα των άλλων.

Με φτάνει εκείνο το πού και πού για να μου θυμίζει πως υπάρχει εκείνος ο αληθινός έρωτας που ζήσαμε μαζί, πως υπάρχει ακόμα και έρχεται για να μου τα θυμίσει όλα σε ένα βράδυ, σε εκείνες τις όλο σκοτάδι ώρες μα όλο φως και αλήθεια.

Να έρχεσαι και ας είναι για τόσο όσο.
Να έρχεσαι!