Ο άνθρωπος συγχωρεί ανάλογα με το πόσο αγαπάει..
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Ο άνθρωπος μπορεί ν’ αναπτύξει μεγάλες αντοχές όταν βρεθεί μπροστά σε κίνδυνο ή μπροστά σε κάτι που αγαπάει πολύ. Αντοχές που δεν ήξερε ότι δεν είχε. Που δε θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι κρύβει το σώμα και το μυαλό του. Ο άνθρωπος με τις αντοχές του μπορεί να ξαφνιάσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Εκεί που φτάνει στα όριά του, εκεί που λέει αρκετά, ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, βρίσκει τη δύναμη να συγχωρεί, ν’ αγαπάει, να προχωράει ακόμη πιο δυνατός.
Έτσι είναι και στον έρωτα. Ο άνθρωπος συγχωρεί ανάλογα με το πόσο αγαπάει. Και αντέχει αναλόγως με το πόσο αγαπάει. Γιατί ποιος είπε ότι ο έρωτας είναι εύκολος; Ποιος είπε ότι μόνο καρδούλες και ροζω συννεφάκια. Ο έρωτας όπως σε γεμίζει με πάθος, σε γεμίζει και με δηλητήριο. Διάφορα δηλητήρια, όπως αυτά της ζήλιας, της ανασφάλειας, της κτητικότητας και της καχυποψίας.
Ο έρωτας σε μαθαίνει να ωριμάζεις. Σε μαθαίνει να φτάνεις στο υπέρτατο επίπεδο που μπορεί να φτάσει άνθρωπος. Ν’ αγαπά και ν’ αγαπιέται. Να συγχωρεί και ν’ αντέχει. Όχι από ανάγκη, όχι εξ’ αιμάτος αλλά εξαιτίας ενός δυνατού “θέλω”. Ο έρωτας είναι ό,τι πιο κοντινό στην ευτυχία αλλά και ό,τι πιο κοντινό στο εσωτερικό μας χάος. Πόσοι αντέχουν να μένουν μέχρι αυτός να καταλαγιάσει και να χωράει στο σώμα τους. Πόσοι τον φοβήθηκαν και πόσοι τον αρνήθηκαν; Πόσοι δεν μπόρεσαν να συγχωρέσουν και αποφάσισαν να προχωρήσουν χωριστά;
Όταν αγαπάς συγχωρείς. Δίνεις ευκαιρίες. Κι έτσι θα έπρεπε να είναι. Ο έρωτας για να κτιστεί, για να μαλακώσει χρειάζεται πολλές ευκαιρίες. Χρειάζεται χρόνο. Το πρόβλημα δεν είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου για να συγχωρείς λάθη, το πρόβλημα είναι να γίνεσαι το θύμα. Υπάρχουν πράγματα που όσο κι αν αγαπάς είναι ασυγχώρητα. Όπως η βία. Η ψυχολογική και σωματική βία. Ίσως και η απιστία. Αυτό αφήνεται στην κριτική του καθενός και αναλόγως περίστασης. Πότε μένει και πότε φεύγει κάποιο; Πότε συγχωρεί και πότε όχι; Κανείς δεν μπορεί να κρίνει ή να αποφασίσει για κάποιον άλλον. Έχει να κάνει καθαρά με το πώς βιώνει ο καθένας το καθετί. Έχει να κάνει με το πόσο αγαπάς τον άλλο και το πόσο τον θέλεις στη ζωή σου.
Υπάρχουν έρωτες που αξίζουν συγχώρεση. Που αξίζουν ευκαιρίες. Που αξίζουν να παραμερίζεις τον εγωισμό σου και να βγαίνεις έξω από τον μικρόκοσμο του μυαλό σου. Γιατί εκεί βρίσκεται ο έρωτας. Έξω από τη ζώνη ασφαλείας σου. Εκεί που σε κάνει να τρελαίνεσαι, να πονάς, να χαίρεσαι και στην τελική να νιώθεις ζωντανός.
Ποιοι είναι αυτοί οι έρωτες; Ο καθένας ελπίζω να μπορεί να κρίνει σωστά για τον εαυτό του.