Πίσω από τα πιο ψηλά τείχη, κρύβονται οι σπανιότερες ψυχές.
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Υπάρχουν άνθρωποι φρούρια. Άνθρωποι που υψώνουν ψηλά, απροσπέλαστα τείχη γύρω τους. Άνθρωποι που τυλίγονται με συρματοπλέγματα κι ηλεκτροφόρα καλώδια. Άνθρωποι που κρατούν αποστάσεις ασφαλείας απ’ όλους.
Ίσως σου φανούν σκληροί, απρόσιτοι. Ίσως σου φανούν ψυχροί, άκαμπτοι. Ίσως και να είναι. Ίσως να μην ήταν πάντα.
Καμιά φορά η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Καμιά φορά σε κάνει να γίνεσαι κάτι, που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι θα γίνεις. Καμιά φορά σε κάνει κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό απ’ ότι θα μπορούσες να φανταστείς.
Καμιά φορά οι καρδιές που πληγώνονται, αναγκάζονται να φορέσουν πανοπλία για να προστατευτούν. Καμιά φορά αυτοί που πόνεσαν πολύ, ντύνονται άτρωτοι για να καταφέρουν να κρατήσουν μακριά αυτούς που ίσως τους πονέσουν πάλι.
Καμιά φορά οι πιο ευαίσθητες καρδιές, οι πιο αγνές ψυχές, αναγκάζονται να ντυθούν με ρούχα που δεν τους ταιριάζουν, ίσα για να παραπλανούν τον “εχθρό”.
Ίσως δεν είναι εύκολο να καταλάβεις, να νιώσεις, να αισθανθείς, γιατί είναι έτσι απόμακροι. Ίσως σε μια βιαστική ανάγνωση τους θεωρήσεις σκληρούς, ασυγκίνητους, άνιωθους. Ίσως, αλλά αν κοιτάξεις βαθιά στα μάτια τους, αν σ’ αφήσουν να βυθίσεις το βλέμμα σου στο δικό τους, ίσως δεις όλο τον πόνο, όλο τον φόβο, όλη την απόγνωση.
Ίσως δεις την ανάγκη τους να τους καταλάβουν, να τους αγκαλιάσουν και να τους αγαπήσουν. Να τους αγαπήσουν βαθιά, αληθινά, δυνατά. Να τους αγαπήσουν άδολα, ανυπόκριτα, ουσιαστικά.
Ίσως δεν είναι έτοιμοι να δεθούν. Ίσως δεν είναι έτοιμοι να δοθούν. Ίσως κι εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να περιμένεις, να επιμένεις και να υπομένεις. Ίσως είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις και να μπορέσεις να τους νιώσεις.
Ίσως όμως να αξίζει, γιατί αυτοί οι άνθρωποι αν νιώσουν πως αγαπιούνται, αν νιώσουν πως δεν απειλούνται, αν νιώσουν πως τους νιώθεις, θα σ’ αφήσουν να δεις τους θησαυρούς που κρύβουν μέσα τους. Αυτούς τους θησαυρούς που χαντακώνουν βαθιά στην ψυχή τους, αυτούς τους θησαυρούς τους οποίους κάποιος, κάπου, κάποτε προσπάθησε να ληστέψει, κατακρεουργώντας την καρδιά τους.
Ίσως όταν καταφέρεις με την αλήθεια σου, να ρίξεις τα τείχη τους, ίσως όταν καταφέρεις με την θέρμη του χαμόγελού σου, να γκρεμίσεις τις άμυνές τους, ίσως τότε καταλάβεις γιατί κάλυπταν με τόση μανία το φως τους.
Ίσως τότε καταλάβεις πόσο σπάνια και μοναδική ομορφιά, μπορεί να κρύβει μια ψυχή. Ίσως τότε, που θα στην έχουν απλόχερα χαρίσει.