Στο σανίδι της ζωής, νικητής είσαι μόνο όταν η ψυχή σου αιμορραγεί, όμως το χαμόγελο δεν φεύγει από τα μάτια σου.

Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου.

Είναι και αυτοί που φλερτάρουν με την ζωή καθημερινά και ανελλιπώς. Κουβαλάνε πληγές, μα μοιράζουν μόνο χαμόγελα. Αυτή είναι η δύναμή τους. Έχουν μάθει να βλέπουν τον πόνο μέσα στα ματιά και να γίνεται κομμάτι του εαυτού τους. Βρήκαν τον τρόπο να τον θάβουν, χωρίς να τον δίνουν πίσω. Καμία νύχτα δεν παρηγορεί τον καημό τους, μονάχα τον ξεγελά, στα κύματα της θάλασσας που αγναντεύεις. Ίσως σου φαίνεται δραματικό και υπερβολικό, γιατί σπάνια ο κόσμος μιλάει για όσα κουβαλάει μέσα στον βωμό της ψυχής του. Δείχνει μόνο την επιφάνεια, γιατί νιώθει ασφάλεια κρύβοντας την ανασφάλειά του. Εγώ σήμερα σου γράφω για όσα δεν τόλμησαν να φωνάξουν.

Τρομάζουμε να δούμε τον εαυτό μας γυμνό, πέρα από κάθε πανοπλία. Τρομάζουμε να δούμε πόση δύναμη κρύβεται μέσα μας, γιατί ο δρόμος της εσωτερικής κατάδυσης, απαιτεί να περάσεις μόνος από την ίδια σου την κόλαση. Μου μιλάς για πόλεμο, αλλά ποτέ δεν πολέμησες. Ζητάς αγάπη, αλλά φοβάσαι να αγαλλιάσεις τον πόνο. Θέλεις ευτυχία, αλλά διστάζεις να ψάξεις. Ευτυχία είναι να ζεις όλες τις δυστυχίες μαζί. Να εναρμονίζεσαι με όλα. Αυτή είναι η μαγεία. Να είσαι καθημερινά σε κάθε στιγμή και να νιώθεις ό,τι έχει να σου προσφέρει χωρίς να την κρίνεις.

Στο σανίδι της ζωής, νικητής είσαι μόνο όταν η ψυχή σου αιμορραγεί όμως το χαμόγελο δεν φεύγει από τα μάτια σου. Εκεί που συμφιλιώνεται ο πόνος και η χαρά. Καμία κακία δεν φωλιάζει μέσα σου, αφήνεις το παράπονο να λυτρωθεί μέσα από τα δάκρυά σου και προχωράς. Για μένα αυτοί είναι ήρωες που κανένας δεν χειροκρότησε. Δεν έχουν μετάλλια γύρω τους, αλλά μέσα στην καρδιά τους. Ο παλμός τους γνήσιος και αθόρυβος. Όσο και να σκάψεις μέσα τους, δεν έχουν το κουράγιο και την τόλμη να σε πονέσουν πίσω. Αν αυτό δεν είναι έπαθλο ψυχής, τότε κανένας παράδεισος δεν τους χωράει.