Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου
Θεός ο έρωτας, δε λέω… Όλοι κάποια στιγμή έχουμε πέσει στα δίχτυα του. Κι αφού μας πέρασε το στάδιο, της τύφλωσης και της πλήρους αποβλάκωσης που είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του, είτε συνεχίσαμε να τον απολαμβάνουμε με τη μορφή της συντροφικότητας και της αγάπης, που είναι η καλή πλευρά της εξέλιξής του, είτε προσγειωθήκαμε απότομα κι ακόμα μετράμε τα κομμάτια μας, γνωρίζοντας την άλλη του πλευρά… την όχι και τόσο ρόδινη. Σωστά;
Κάποιοι βέβαια, απ’ όσους συστήθηκαν μ’ αυτό το κακομαθημένο, σκανδαλιάρικο αγγελάκι με το τόξο και τα βέλη, που έχει μία τάση ν’ αστοχεί και να παραπλανεί πολλές φορές, έπεσαν στην παγίδα, ώστε να θεωρούν το λάθος άνθρωπο, ως άνθρωπό τους. Εκείνον τον ένα και μοναδικό. Το «δικό» τους άνθρωπο…
Θα το πω απλά, γιατί έτσι ακριβώς μου βγαίνει… Μια φούσκα που έσκασε βρήκανε!
Κι αυτό, γιατί ο άνθρωπός σου, εκείνος ένας και μοναδικός, δε θα έπρεπε να σε γεμίζει ερωτηματικά κι απωθημένα, αλλά να σου δίνει δύναμη για να προχωράς μπροστά και να γίνεσαι καλύτερος.
Άνθρωπός σου, δεν είναι αυτός που σε αδειάζει, που σου ρουφάει το αίμα, την ενέργεια κι ότι καλό έχεις μέσα σου, αλλά αυτός που σε γεμίζει. Δε σε αποδυναμώνει, αλλά σε συμπληρώνει. Έρχεται και κουμπώνει. Γεμίζει εκείνα τα κομμάτια της ύπαρξής σου, που έμειναν κενά. Δεν αφαιρεί και δεν αδειάζει, αλλά προσθέτει και καλύπτει. Στη δύναμή σου, προσθέτει τη δική του και οι δυο μαζί γίνεστε ένα! Αχώριστοι κι ανίκητοι!
Μπορεί να βλέπει πίσω απ’ τις μάσκες που φοράς για να κρύψεις εκείνη την άχαρη, αδύναμη, ευάλωτη, θολή κι ανασφαλή πλευρά του εαυτού σου. Κι όταν τη δει, δεν θα τρομάξει. Δε θα σφυρίξει αδιάφορα, δε θα την αγνοήσει, δε θα παραιτηθεί, μα ούτε θα πανικοβληθεί, ανακαλύπτοντας, ότι δεν ξέρεις μόνο να γελάς, αλλά πως κλαις κιόλας.
Ο άνθρωπός σου θα είναι εκεί, στις δύσκολες στιγμές και τις αδυναμίες σου. Δε θα υπάρχει μόνο για τα εύκολα και τα χαλαρά. Δε θα είναι μόνο για τα «πανηγύρια». Θα νοιάζεται, θα είναι κοντά, δε θα δειλιάζει και δε θα φοβάται.
Θα έχει θάρρος και δίπλα σου θα γίνεται ακόμα πιο δυνατός, έτσι ώστε να σε στηρίζει, όταν τον χρειάζεσαι. Θα είναι εκεί, για να μοιράζεται μαζί σου τις ευθύνες και τα βάρη και να σ’ ανακουφίζει.
Θα είναι εκείνος που θα κρατά το χέρι σου σφιχτά όταν το έχεις ανάγκη, που θα σε στήνει στα πόδια σου όταν σκοντάφτεις, που θα σε ισιώνει όταν λυγίζεις, θα σε σηκώνει όταν πέφτεις, θα σε τονώνει όταν αμφιβάλεις και θα σ’ αγκαλιάσει όταν πονάς.
Κι αυτό, γιατί θα σε σκέφτεται, θα σε υπολογίζει, θα σε νοιάζεται και θα είναι σημαντικό για εκείνον να είσαι στη ζωή του και να σε προσέχει.
Ο άνθρωπός σου, θα σ’ αναζητά και θα σε διεκδικεί. Ακόμα κι όταν σ’ έχει, δε θα σε θεωρεί δεδομένο. Θα είναι αυτός που θα εμπνέει και όχι αυτός που θα σκοτώνει τα όνειρά σου. Θα είναι εκείνος που θα ξυπνήσει μέσα σου νέες πτυχές, φρέσκες, χαρούμενες και φωτεινές. Πτυχές που ίσως δεν ξέρεις καν ότι έχεις.
Θα θέλει να σε βλέπει δυνατό, χαρούμενο, λαμπερό κι ευτυχισμένο και σ’ ότι αφορά το δικό του ρόλο στη ζωή σου, θα κάνει το καλύτερο δυνατό, έτσι ώστε να σε βλέπει να λάμπεις και να χαμογελάς για εκείνον.
Άλλη φορά λοιπόν, μη γελαστείς! Μάθε ν’ αναγνωρίζεις τα σημάδια!
Ο άνθρωπός σου, είναι εκείνος που θα ξεχωρίσει και που θα κάνει τη διαφορά! Εκείνος που θα λάμπουν τα μάτια του όταν σε κοιτά και που θα είσαι εσύ η δική του έμπνευση, η δική του δύναμη, ο δικός του δρόμος, ο δικός του κόσμος, το δικό του φως και το δικό του όνειρο.
Εκείνος, που δίπλα σου, θα είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του και που η φωτιά που θ’ ανάψει στην καρδιά σου, δε θα είναι για να σε κάψει, αλλά για να σε ζεστάνει.
Αυτός, που μαζί του θ’ ανακαλύψεις κι εσύ με τη σειρά σου, τον καλύτερο, τον πληρέστερο, τον ομορφότερο, τον πιο λαμπερό, εκείνο τον πραγματικά υπέροχο κι ευτυχισμένο εαυτό, που σίγουρα κάπου κρύβεις μέσα σου…
