Γράφει η Ελένη Σάββα
Μήπως ήταν αυτές οι πρώτες ματιές μίσους που μας έκαναν να έρθουμε τόσο κοντά, να γίνουμε αχώριστες;
Γιατί αν όντως αυτές ευθύνονται, τότε είναι απ’ τις πιο σημαντικές ματιές που έχω ανταλλάξει στη ζωή μου.
Εκείνο το πρωί, δεν σε ήξερα, δεν με ήξερες κι όμως σε ενοχλούσα. Η παρουσία μου σε έκανε να δυσφορείς, θέλησες να μάθεις ποια είμαι.
Και ‘γω; Έγω έριξα απλά ένα βλέμμα δυσπιστίας και περιέργειας, αφού πουθενά δεν έβλεπα το λόγο της αντιπάθειας σου.
Ποιος να μας έλεγε λοιπόν, πως ένα χρόνο μετά, η μοίρα θα μας έφερνε στο ίδιο μονοπάτι, και θα έβαζε τις ψυχούλες μας δίπλα δίπλα, κι αυτές θα κουβέντιαζαν και θα γελούσαν μαζί!
Κάπως έτσι οι λέξεις μας έγιναν κουβέντες, οι κουβέντες μας μυστικά, οι βόλτες μας έγιναν μεγαλύτερες, οι ασχολίες μας κοινές, κάπως έτσι γίναμε η μια για την άλλη ένας δεύτερος εαυτός.
Ένας δεύτερος εαυτός που σ’αυτόν μιλάμε χωρίς να το πολυσκεφτούμε, που τα λέμε όλα, όμορφα και άσχημα,αστεία και σοβαρά.
Είναι κι αυτές οι στιγμές που αναλογίζομαι πόσο πληγώσαμε η μια την άλλη για ανούσια πράγματα, πόσο χρόνο χάσαμε χωρίς να βάλουμε τον εγωισμό μας κάτω.
Μα δεν πειράζει, καθόλου δεν πειράζει, γιατί εμείς μαθαίνουμε…
Γιατί εμείς έστω κι αν κάνουμε μέρες να μιλήσουμε, τη στιγμή που θα συζητήσουμε, θα ‘ναι σαν να μην πέρασε ούτε λεπτό!
Σ’αγαπάω, μπορεί να μην το λέω συχνά,δεν είσαι ο τύπος που έχει ανάγκη να το ακούει μα να το βλέπει στις πράξεις.
Και είναι ολοφάνερο. Όλες εκείνες τις στιγμές που απλά θέλουμε κάπου να μιλήσουμε, όλες εκείνες τις σημαντικές αποφάσεις που αν δεν πούμε η μια στην άλλη θα σκάσουμε, όλες εκείνες τις στιγμές που ξέρουμε η μια για την άλλη κάθε συναίσθημα που προκαλεί ο κάθε άνθρωπος που είναι παρών στη ζωή μας.
Όλες εκείνες τις φορές που διαβάζουμε η μια τις σκέψεις της άλλης, όλες τις φορές που κάνουμε ακριβώς την ίδια βλακεία και γελάμε μαζί.Όλες εκείνες τις φορές που φροντίζουμε η μια την άλλη…
Σ’αγαπώ λοιπόν κολλητή που έγινες αδερφή, μα πλέον είσαι μια δεύτερη ψυχή, ένας δεύτερος εαυτός, που είναι πάντα εκεί, δίπλα μου.
Σ’ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ που όσα κι αν έρθουν, μένεις πάντα εδώ…