Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Ενα ευχαριστώ κι ένα συγνώμη.
Ψαξου, αναρωτήσου σήμερα. Για σημερα.. Κάπου τα χρωστάς. Το ξέρεις κι ας μην το παραδέχεσαι. Δωστα, πρόσφερε, πρόφερε τις λέξεις Σου. Αυτές με το γκελ της ψυχουλας Σου. Τα δώρα σου, η σφραγίδα σου ή και η εξιλέωση σου.
Ίσως είναι δύσκολο. Ίσως θέλει φόρα από μέσα. Ενα μεγάλο θέλω σου αρκεί για την πυρίτιδα στο βατηρα εκκίνησης;
Ενα πιο ήρεμο πιο συνειδητό αύριο δεν σου αξίζει ως αφορμή για όλο αυτό τι λες;
Το δικαιούσαι κι Εσύ κι Εγώ!
Άσε με με να σου γράψω. Επέτρεψε μου να σου πω εδώ:
Ευχαριστώ για όλα τα δικά σου, όλα που προσφέρεις με την καρδιά σου ολόκληρη, παρούσα.
Ευχαριστώ που ήρθες και έγινες ο, τι έλειπε. Ο, τι απουσίαζε.
Ευχαριστώ που πίστεψες κι ονειρεύτηκες με χέρια ανοιχτά σαν αγκαλιά, σαν προσευχή στην αιώνια αγάπη!
Συγγνώμη αν σε πόνεσα
Συγγνώμη αν σε πρόδωσα
Συγγνώμη που το σημερα έγινε της ερημιάς το αύριο…
Συγγνώμη που δεν είμαι εκείνη που θα είναι στο δικό σου δίπλα πάντα…
Συγγνώμη γη μου που σ αφήνω για νερά άγνωστα κι απάτητα…
Με καλει μια Κίρκη για της ζ(Ζ)ωης το παραπέρα…
Με συμπληγάδες ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω μου.
Και θα πάω…
Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…
